tag:blogger.com,1999:blog-63414728439562236192024-03-13T08:59:54.389-07:00www.sapanasansar.comA blog dedicated to Nepali News, Fun, Literature and music and lot more.सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.comBlogger323125tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-21952670498887548822014-10-01T08:44:00.000-07:002014-10-02T08:03:30.014-07:00बिजया दशमी २०७१ साल को हार्दिक मंगलमय शुभकामना !<!-- your section of the post that is going to be displayed on the main page goes here --><br /> <strong>बिजया दशमी २०७१साल को सुखद उपलक्क्षमा देश तथा बिदेश मा रहनु भयका सम्पूर्ण नेपाली दाजुभाई तथा दिदी बहिनी हरु मा चिरायु र दिर्घायुको कामना टक्राउन चाहन्छु साथै उतर उतर पर्गती को कामना गर्दछु। श्री नव दुर्गा माता को आशीर्बाद, ले हजुर हरुले आटे ताकेको पुगोस, सदा सुखी तथा खुशी हुनुहोस । ।</strong><br /><br />बिजया दशमी कै अवसर मा मैले केहि नेपाली सब्द हरुको काचो संयोजन गरेर निम्न हरफ हरु यहा निर पस्केको छु । <br /><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_-ynDT2oG4zk/TLPw6b7gxSI/AAAAAAAACiE/2_z0RvFxdNg/s320/durga.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527026054434178338" /><strong>* * * * * * * * * दशै * * * * * * * * * </strong><br /><br />निरासाले घेरे पनि, आशा त्यसै कहा मरेको छ र <br />पाईला त्यसै हराय पनि, दिशा कहा मोडिएको छ र ।<br /> <br />नविनतम बिचार हरु, छताछुल्ल आईरहुन यहा <br />जहा जाउँ खुशीयाली, छताछुल्ल छाईरहुन त्यहा ।।<br /> <br />एक जोर लुगा हाल्छु, एक छाक खसी खान्छु ।<br />धन को गरिवीलाई, एक छिन भए नि पर सार्छु ।।<br /> <br />ठुला संग आशीस लिन्छु, सानालाई खुसी दिन्छु ।<br />रिन उठाउन साहुँ आए, कुना तिर लुकिदिन्छु ।<br /> <br />पोहर साल सुस्ताएको मखमलि, यो साल फक्र्याउदछु <br />हजुरलाई बर्ष दिने दशैको, शुभकामना टक्र्याउदछु ।<br /> <br />जदौं<br /><span class="fullpost"><br /><font color="red">[यो प्रस्तुती कतै पुन प्रकासित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पुर्ण सहमतिमा मात्र प्रकासित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font><br /><br /></span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-3150929105165521132014-04-17T19:15:00.000-07:002014-04-17T19:15:19.947-07:00अविवेकी सन्तान<img align="right" border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-2sE81mqCTls/U1CJ7TnJp-I/AAAAAAAAFKA/p2Y3qeuljbM/s320/sita_aryal.jpg" height="130" width="130"/><br><div STYLE="background: #eeeeee; color: #dd0000; font-size:15px;margin-left: 15px">
–सीता अर्याल, गोरखा बजार, <br>
हाल–विस्कन्सन, अमेरिका <br><br>
</div>
<br><br> न्युयोर्क सहर, अत्यन्त व्यस्त जनजीवन । म बसेको ठाउँबाट देखिने टावरको सानो टुप्पोलाई नियालिरहेको हुन्छु तापनि मलाई अत्यन्त नरमाइलोपनले सताइरहेछ । आफूलाई भाग्यशाली ठान्ने म आज अति दुःखी र अभागी ठानिरहेको छु । मलाई समयले नराम्ररी दुःख दिन तम्सिरहेछ ।<br><br>
आफ्नो एक्लो सन्तान बाईस बर्षे छोरोलाई उडाएर ढुङ्गो जस्तै गरुङ्गो मन लिई घर फर्केको थिएँ । उसकी आमालाई सम्झाउन त झन् मलाई हम्मे हम्मे नै परेको थियो । घरमा जम्मा दुई प्राणी मात्र, सन्नाटा छ । छोराको विवाह गरेर बुहारी भित्र्याउने इच्छा हुँदाहुँदै ईन्जिनियरीङमा स्नातकोत्तर गर्न छोरो अमेरिकातर्फ लाग्यो । तुहिएको हाँगो भएकोले चाँडै नै छोराको विवाह गरी जायजन्म हेर्न चाहन्थें। आमाचाहिंको चाहना पनि यही थियो, आफू बलियो हुँदैमा नाती नातिना हुर्काउने ।<br><br>
केही समयसम्म दिन दिनै जस्तो फोन हुन्थ्यो । इमेल हुन्थ्यो । कुनै पनि खवर नआएको दिनमा अत्यन्त खल्लो लाग्दथ्यो । नेपालबाटै गर्दा कहिले काँही फोनमा भेटिंदैनथ्यो । काममा या पढाइमा व्यस्त होला जस्तो लाग्दथ्यो । दिन, महिना, वर्षहरू वित्दै गए, समाचार आदन प्रदानका माध्यमहरू सहज सुलभ भए पनि आफ्नो व्यस्तताको कारण दर्शाई अत्यन्त लामो समयको अन्तरालमा मात्र ऊ हाम्रो सम्पर्कमा हुन्थ्यो । मानिसहरू आउने जाने क्रममा सामानहरूको आदन प्रदानचाहीँ भैरहन्थ्यो ।<br><br>
“बाबु आमाको माया छोराछोरीमाथि, छोराछोरीको मायाँ ढङ्गा मुढामाथि” भने झैं चार वर्ष बितिसक्दा पनि फर्कने कुरै गर्दैन ।<span class="fullpost"> आफ्नो भने सपना जपना नै छोरामाथि छ । माया ममताको सर्तमा अली कठोर मानिने म पुरुषलाई त एक खालको विचलित बनाएको छ भने उसकी आमाको कुरै भएन । हामी दुवै अर्थात् श्रीमान् श्रीमती सल्लाह ग¥यौं र म अमेरिका जाने भिसाको लागि पहल गर्न लागें। यो मन धेरै डराएको थियो भिसा पाउँदिन कि भनेर । न्युयोर्क सहरमा धेरै वर्ष पहिलेदेखि बस्दै आएका मेरा सहपाठी साथी पवनले ईन्भिटेसन लेटर पठाएर ठूलो गुण लगाइदिएका हुन् । थुक तेल गरेको केही रकम मेरो आफ्नै खातामा थियो । मेरो मन जति डराए पनि भिसा सजिलैसँग मिल्यो भन्नु प¥यो । फोन सम्पर्क गर्न खोजें सफल भइन, धेरै इमेल लेखें कुनै प्रतिक्रिया नै दिएन । आखिर केही सीप लागेन । सके भेटेर आउँछु, नसके अमेरिका टेकेर, देखेर फर्कन्छु भनेर एतातिर आएँ ।<br><br>
साथी पवन एयरपोर्टमा खुसीसाथ लिन आएका थिए । उनको हार्दिकता, सौहार्दता उच्च थियो । पारिवारिक वातावरण लोभलाग्दो थियो । “धन पनि छ, मन पनि छ” जस्तै लाग्यो । उहाँहरूको मायाँले म ओतप्रोत भएँ । एउटै पिरलो छोराको थियो । मनमनै कार्यतालिका तयार गरेँ तापनि मेरो चित्त दुखाइकोक्रम अत्यन्त बढ्न थालेको थियो । के मात्र गरेना्रैं हामीले उसकालागि ? उसकै मुख हेरेर अर्को सन्तान जन्माउनेपट्टि ध्यानै दिएनौँ । उसैलाई हाम्रो सर्वस्व ठान्यौं । बाबु आमालाई छाडेर के बाहिर गएको थियो, वास्तै नगर्ने ? <br><br>
उमेर अवस्थाको कुरा हो, कतै केटीसँग भुलेर आफ्ना दिनहरू बिताइरहेछ कि ? त्यस्तो हो भने पनि त हामीबाट उसले क्षमा पाइहाल्थ्यो नी । मेरा आँखा ओभानो नहुने भए । जति मन बुझाउँछुभन्दा पनि नरमाइलो लागेर आउँछ । न्युयोर्क सहर हल्लैहल्लाको सहर भन्दथे । आफ्नै मनभित्रका बोझिला व्यथाहरूले होला सायद ती हल्लाहरूले मलाई छुन सकेका छैनन् । अमेरिका नै आए पश्चात् पनि उसंग सम्पर्ककालागि धेरैचोटी कोसिस गरिसकें। सफल हुन नसक्दा एक मन त लाग्यो यो महासागरमा कसरी भेट होला र ? अर्को मन लाग्यो उसले पढ्न छोडिसकेको कलेजका कोही नेपालीहरूले उसलाई चिन्न सक्छन्, तिनीहरूको खोजीको कोसिस त गर्नै प¥यो ।<br><br>
रात छर्लङ्ग काटें । तकिया भिजेको छ, आँखा सुन्निएका छन् । घाँटी सुस्क भएको छ । अधर्मी, अविवेकी छोराको व्यवहारले पागल जस्तै भएको छु । बरु जन्मने बित्तिकै मरेर गएको भए ढुक्कै त हुन्थ्यो ।<br><br>
घडीका सुइहरूले धेरै फन्का मारिसकेछन् । “मित्र, ओछ्यानमै ?” भन्दै पवनजी आउनु भयो । पछाडि फर्केर आँसु पुछें । पवनजीले मलाई नियालेर हेर्नुभयो । म अत्यन्त सन्तापमा छु भनेर उहाँले थाहा पाई हाल्नुभयो । मित्र, म त छोरा खोज्न आएको । कहाँ कसरी खोज्ने होला ? मैले आफूलाई सम्हाल्दा सम्हाल्दै रुवाइ फुत्किहाल्यो । मैले पवनजीको काँधको सहारा पाएं । मलाई धेरै सम्झाउनु भयो । “आज एउटा पार्टी छ” त्यहाँबाट फर्कें पछि हामी जसरी भए पनि खोजौँला, दूतावासै गएर भए पनि पत्ता लगाएरै छाडौंला । तपाईं कत्ति पनि पीर नमान्नु होला । यति आश्वासन पाए पनि “भोको भन्छ डाँडावारि खाऊँ, अघाएको भन्छ डाँडापारि खाऊँ” भने झैं लाग्यो । आफूलाई कहिले पत्तो लाग्ला, कहिले एक झल्को अनुहार देखौँला जस्तो पल पल पनि महिना, वर्षजस्तो भैरहेछ । लाचार, खिन्न मन, रुँदरुँदा थकित आँखाहरू गमलामा हुर्किरहेका रुमप्लान्टमा गएर अड्किरहें ।<br><br>
मेरा नयनहरू अन्यत्र कतै अल्झिएका देखिए पनि मनचाहिँ छोरोमा नै केन्द्रित रहनु कुनै आश्चर्य होइन । मैले के पाप कर्म गरेको रहेछु जस्ले गर्दा आज मलाई यस्तो सन्तापमा डुवाई दिएको छ । कहिले काहिं त यस्ता स्वार्थी सन्तान जस्ले बाबु आमालाई सम्झनासम्म पनि गर्दैन त्यस्तालाई सम्झेर रुनुमा कुनै अर्थ देखिंदैन जस्तो लाग्छ । तर यो मन पटक्कै मान्दैन । <br><br>
मेरा मित्र अमेरिकामा पनि सानले नै बसेका रहेछन् । एउटा ठिक्कको सुन्दर घर, दुई छोरा छोरी हुर्किएर आ–आफ्नो काम समाइ सकेका । बूढा बूढी रिटायर्ड लाइफ आनन्दले गुजारिरहेका । एउटा सानो बँगैचा जहाँ फलफूलका रुखहरू टन्नै थिए । चेरीको बोटमा लटरम्मै फूलहरू फुलेका थिए । कस्ता बाक्ला फूलहरू ? प्राकृतिक फूलहरू भनेर पत्याउनै पनि गाह्रो । भगवानको लिला पनि बुझिनसक्नुको छ । झन् चेरी पाक्ने बेलामा त बोटबाटै टिपेर खान कति आनन्द आउँदो होँ ? <br><br>
आँसुले धमिला बनाएका आफ्ना नयनहरूले झ्यालबाट बाहिरका दृष्यहरू अवलोकन गर्न व्यस्त भैरहेका बेला मेरा मित्रको फेरि आगमन भयो । उनी अहिले विशेष गम्भीर देखिन्थे । कुनै न कुनै किसिमको, एउटा न एउटा पिर नभएको मानिस त यो संसारमा सायद छैनन् होला । मलाई लाग्यो मेरा यी मित्र पक्कै पनि अव यतिबेला आफ्ना मनको बह फुकाउन व्यग्र छन् । यिनलाई पनि कुनै न कुनै चोटले थिलोथिलो बनाएको छ । जसले गर्दा यिनी भित्रभित्रै जलेका छन् ।<br><br>
“मित्र ! आज पार्टीमा जानु छ । तपाई पनि हामीसँगै हिड्नुहोस् ।” <br><br>
“नचिनेको, नजानेको र बोलावट नै नभएको पार्टीमा म किन जाउँ र ? तपाईहरू गएर आउनुहोस्” । <br><br>
“पार्टीकी नायिका मेरी आफ्नै छोरी हुन् । अब तपाईलाई लुकाउनु पर्ने कुरा केही रहेन । केही समय पहिले मेरी छोरीले एउटा केटा मन पराएकी र उनीहरू एक आपसमा छुट्टिन नसक्ने कुरा बताएकी थिइन् । हामीले खुब सम्झायौँ । राम्रै केटा पाइन्छ, अहिले हतार नगर । आफ्नो क्वालिफिकेसन बढाऊ, खर्च हामी गर्छौं । तिमी ठूलो मान्छे बन्नुपर्छ । निर्धक्कपूर्वक पढभन्दा पनि मानिनन् । आखिर उनी घरमा आउनै छाडिन् । केटासँगै बस्न थालिन् । उनीहरूको घोषित विवाह नभएपनि पेटमा वच्चा भएको नौ महिना भइसक्यो । तर अब साथी भाइहरूको मुखबुजो लगाउनको लागि सानोतिनो पार्टीको आयोजना गरी बिबाहको औपचारिकता पूरा गर्दैछन् । त्यही पार्टीमा आज तपाई पनि जानु पर्छ । त्यहाँ नेपालीहरूको जमघट पनि हुने हुनाले तपाईको छोराको पनि केही पत्तो लाग्छ कि ? <br><br>
मेरा मित्रले व्यक्त गरेका पछिल्लो वाक्यले मलाई विषेश आकर्षण ग¥यो । जाने इच्छा पलाएर आयो । “जात, भात, थर, ठेगाना ?” डराई डराई मैले मेरा मित्र सामु आफ्नो जिज्ञासा राखें ।<br><br>
यी कुराहरू मिले पनि म जत्तिको मानिसकी छोरीले एउटा दह्रो काम समाइसकेको, यहा“ नै सानोतिनो थलो भएको सक्षम र योग्य केटा पाउ“थी । तर उसले भर्खर नेपालबाट अमेरिका पढ्न भनी आएको, एउटा गरिब फुच्चे केटोलाई मन पराई । हामीलाई त साह्रै चित्त दुखेकोले त्यतिसारो दिलचस्पी दिएका पनि छैनौं । छोरीको आलाकाँचो बुद्धिलाई धिक्कारिरहेछौं ।<br><br>
मचाहिँ सम्पत्ति कमाएका पवनजीका सम्पूर्ण भाषा, शैली केलाई रहेँ । के आठ, दश लाख खर्च गरेर अमेरिका आउने नेपाली गरिव हुन् ? उनीहरू धनका गरिब कि बुद्धिका गरिब ? आजको युगका केटा केटीलाई के को छेकवार ? कमाएर खान सकिहाल्छन् । बेरोजगार कोही पनि बस्न नपर्ने ठाऊँ । तर उनको ठाउ“मा म भएको भए सायद म पनि त्यही भन्थें कि ? <br><br>
स्नेहको डोरी साह्रै जियालो हुँदोरहेछ । “धेरै नेपालीहरूको जमघट हुन्छ” यही वाक्यले मलाई पनि खिंचेर पार्टीहलसम्म डो¥यायो । मित्रको छोरीलाई दिने गिफ्ट जाँदा खेरी बाटोमा नै किनौँला । मनभरि एक खालको आशाको त्यान्द्रो गुट्मुटिइरह्यो ।<br><br>
पार्टीहल ठूलो थियो, सिलिङ्मा थुप्रै क्रिस्टलका झुमरहरू टल्किरहेका थिए, बलिरहेका थिए । अनगिन्ती राउन्डटेवुलमा कुर्सीहरू सजाइएका थिए । टेवुलमा आफ्ना रुची अनुसारका खानाका परिकारहरू, हार्ड ड्रिंङ्क, सफ्ट डिङ्कहरू थिए । हलको ठीक बीच भागको कुनामा एउटा मञ्च थियो । सुन्दर कलात्मक मञ्च, त्यहाँ दुलाहा दुलही विराजमान थिए । पाहुनाहरूले उपहार र पूmलका बुकेहरूसहित बधाई दिंदै हात मिलाउँथे अनि खान बस्दथे ।<br><br>
म, पवनजी र उहाँकी श्रीमती तडातड् मञ्चतिर लम्किंदै थियौं । बेहुला बेहुलीलाई आशीर्वाद दिनका खातिर । मेरो मनभरि अंध्यारो नै अंध्यारो ब्याप्त छ । बाटाभरि अत्यास लाग्दो उच्चाटले गर्दा कुनै रङ छैन, कुनै उमङ्ग छैन । आफू नेपालदेखि छोरालाई खोज्न अमेरिका आईपुगेको छु, उसलाई भेट्टाउनको खॉतिर निम्ता बेगरको पार्टीमा सहभागिता जनाउन हिंडिरहेको छु । मलाई विरक्तिपनले छपक्कै छोप्छ । झन् व्याकुल हुन्छु । चिन्ताले पोलिरहेको त छंदैछ । बेहुलीलाई आर्शीर्वाद र उपहार दिन मञ्चसम्म जान पनि मेरा गोडा समर्थ हुंदैनन् । सबैभन्दा छेउको पार्टी टेवुल खाली थियो । त्यहींको एउटा कुर्सी तानेर थचक्क बसें । मलाई संसारै फन्फन्ती घुमे जस्तो आभाष भयो ।<br><br>
मेरा मित्र पवनजीको एउटा वाक्य “भर्खरै नेपालबाट पढ्न आएको एउटा गरिव केटोलाई छोरीले मन पराई” ले मलाई घोचिरह्यो । जिन्दगीभरि जागिर खाएँ, रिटायर्ड भएँ । नेपालको परिवेशमा प्रशस्त पैसा कमाएँ । समाजमा धनीमा गनिएँ, कहलिएँ । ठूलो प्रतिष्ठाका साथ दिनहरू गुज्रंदै थिए । रमाइलै थियो । थेग्रिएको अधिकांंश रकम लगानी गरेर छोरालाई पढाएं । “फलानाले छोरालाई अमेरिका पढ्न पठाएको छ” अझै ईज्जत खातैखात लागेर थपिएको छ, चुलिएको छ । तर मेरो छोरा जस्तै नेपालबाट पढ्न आउनेहरू यहाँ गरिव कहलिन्छन् । डलरको अगाडि नेपाली पैसाको के गनिमत ?<br><br>
पवनजी र उनकी श्रीमतीले पार्टीको रामरमिताले गर्दा मलाई भुले । मेरो भने मन एकदम निचोरिएर आएको छ । मञ्चमा गएर बेहुला बेहुली हेर्ने, आशीर्वचनले औपचारिकता पुरा गर्ने शक्ति पनि रहेन । मनै मरेर आयो । त्यही छेउको कुर्सीमा बसेको बस्यै छु । उपहार भने हातमै झुण्डिरहेको छ । उपहार सानो हो । कोटको खल्तीमा राखेपनि अट्ने नै हो । तर किन हो कुन्नी हातमा नै लिइरहेको छु । <br><br>
उपहार किन्ने बेलामा पनि मलाई अप्ठ्यारो परेको थियो । नेपालमा आफ्नो घर व्यवहारमा जहिले पनि श्रीमतीले ठिक्क पार्थिन् । कसलाई के दिने भन्ने कुरामा सामान्य छलफल भए पनि परिपञ्च उनकै हुन्थ्यो । तर यहाँ के दिने ? मित्रले एउटा ज्वेलरी पसलमा लगे । मेरो जिन्दगीमा सबैभन्दा धेरै पैसा तिरेर उपहार किनेँ । सानो एउटा ह्वाइट गोल्डको औंठीमा ३ ओटा हिरा जडित थियो । आफूलाई पहेंलो धातु मन पर्ने तर अमेरिकामा त ह्वाइट गोल्डको गहना नै लगाउने धेरै चलन छ भन्ने सुनेकोले र मित्रको इच्छा त्यही भएकाले मैले तीनसय डलर तिरेर औंठी किनेँ । त्यसो त गरिव भनिरहेका मित्र उनको अगाडि मैले योभन्दा सस्तो उपहार किन्न मन लाग्दा लाग्दै पनि बाध्य भएर यही किन्ने सोचेँ । यो एउटा उपहारको पैसा कमाउन नेपालमा मलाई एक महिनासम्म पसिना बगाउनु पथ्र्यो । धाइफाल गर्नु पथ्र्यो । दौडादौडी गर्नु पथ्र्यो । <br><br>
मनभरि पीडैपीडा छन् । छोराप्रतिको चित्त दुखाइले आँखा ओभानो छैन । आँसुले होला सायद नजिकैको चिज पनि धमिलो देख्दछु । मेरा दृष्टि निम्तालुहरूमा पर्छ, । रमझम निकै छ । एक्सेएक ठाँटिएर आएका छन् । सबै मोटाघाटा, किर्ना जस्तै पुष्ट छन् । मानसिक तनावले हो वा किन हो आफूलाई अत्यन्त थकित अनुभव भएको छ । सङ्ंगीतको रन्कोमा कोही नाचिरहेछन् । कोही खानमै व्यस्त छन् । आउने जाने क्रम जारी छ । “साथीहरूको मुखबुजोका लागि सानो पार्टी” भनेका थिए मित्र पवनजीले । यो “सानो” पार्टी हो भने ठूलो पार्टी कस्तो हुन्छ होला ? म जिल्ल परेर झोक्राइरहें । साँच्चै सानो पार्टी त मेरा लागि ठूलो छ, आश्चर्यजनक छ । हामीजस्ता नेपालीहरूका लागि आफ्नो पहुँचभन्दा बाहिरको छ । मित्र पवनजीले ठिकै भनेका हुन् । म गरिब, म जस्ता नेपाली सबै गरिब । धेरै बेरसम्म मेरो अन्तरमन बिथोलिरहन्छ । मभन्दा तल्ला स्तरका नेपाली के हुन् त ? यहाँका धनढ्यका नजरमा सायद उनीहरू मान्छेमा गनिदैनन् कि ? <br><br>
विभिन्न स्न्याक्सहरू, खानाका परिकारहरू, ड्रिङ्सका भेराइटीहरू छन् । के गर्ने, मनमा जति पिरहरू खनिए पनि पेट भोकले कोक्याउन थालेको महसुस हुन थाल्यो । आफ्नै अगाडिको टेबलमा रहेको एक ग्लास पानी पिएँ । मनमनै गुनें– मरेरै गए पनि त चित्त बुझाउनु पर्छ । मेरो छोरो मरेको त होइन नि । एकदिन अवश्य भेट हुन्छ । म किन भोकै बसुँ ? म बेहुलीलाई गिफ्ट पनि दिन्छु, मित्रकी छोरी हो, आशीर्वाद पनि दिन्छु र भोज पनि खान्छु । सुख्खाग्रस्त मनभित्र विस्तारै थोरै भए पनि मनसुन बहन थाल्यो । म नै यस्तो अधीर हुन थालेँ भने उसकी आमाको के हालत होला ? धेरै प्रयत्न पश्चात् आफूलाई थोरै भए पनि सम्हाल्न सक्षम भएं ।<br><br>
दिउंसोको कुरा सम्झन्छु– मित्र पवनजीको घरमा रुवावासी परेको कुरा पनि मेरा कानसम्म आइनपुगेका होइनन् । मलाई त यी दुई जोइपोइ वीचको सम्बन्धमा पनि शङ्का लाग्न थालेको छ । मैले सबुद त केही पाएको छैन तर दुवैको छनक पढ्दा शङ्ंका गर्ने ठाउँ देखिन्छ । कडै खालकौ ठाकठुक पश्चात् श्रीमती चाहिँ सुनिने गरेरै रोएकी थिइन् । यो संसारमा पिर नभएको सन्तोषी मान्छे त हुँदैनन् कि क्या हो ? <br><br>
आफ्ना तिर्खालु आँखाले छोरो खोजिरहेछ । त्यही छोराको ममतामा छट्पटिरहेका हामी जोइ पोइ भने जिउनु नै बाध्यता जस्तो ठानिरहेका छौँ । तर जहाँसम्म मलाई लाग्छ एक पटक छोरालाई फेलापार्न मात्र पाए त्यसको कठालो समातेर नेपाल लिएर जान्छु र आनन्दले नाति नातिनासंग खेलेर मेरो अन्त्यावस्था गुजार्छु । त्यही नै हाम्रा लागि स्वर्गीय आनन्द हुनेछ । नत्र मेरो छोरो यहीको रमझममा भुलेर पक्कै पनि हामीलाई बिर्सनेछ । हामीहरूको हालत अत्यन्त दयनीय हुनेछ ।<br><br>
पिर, भोक र थकैले लखतरान शरीर बलै उठ्छ । विस्तारै विस्तारै बेहुला बेहुली भएको मञ्चतिर लम्किएँ । खै त सँगै आएका मेरा मित्र र उहाँकी श्रीमती ? कतै देख्दिनँ । न त मलाई छोडेर आफ्ना घरतिर लागि त सकेनन् ? पीर माथि अर्को पीर थपिन्छ तापनि मञ्चमा उक्लन्छु । हातमा गिफ्टको पोको छंदैछ । बेहुलीको हातमा राखिदिन्छु । आशीर्वादका शब्दहरू उकल्छु । साथै म नानीको बाबाको सानैदेखिको साथी भनेर परिचय पनि सकिहाल्छु । तिम्रो बाबाको साथी भन्ने वित्तिकै छात्तीमा लिपिक्क हुन आई । मलाई त कताकता असजिलो महसुस भयो । आशीर्वाद र बधाइ केटालाई पनि दिनै पर्यो । मेरा प्यासी जनर बेहुलातिर प¥यो । अचम्मित भएँ । सपना जस्तै लाग्यो । आँखै तिरमिरायो । उसका भययुक्त ऑखा मरो ऑखामा ठोक्किए । मैले आजका दिनसम्म भौंतारिएर खोजेको छोरो त बेहुलो पो रहेछ ।
<br><br>
अस्तु ।
<br><br>
<b><u>कथाकार परिचय</u></b><br><br>
<br><b> जन्म मितिः</b> वि.सं. २०१८।६।१४,
<br><b> जन्म स्थानः</b> — बन्दीपुर, तनहुँ ।
<br><b> स्थाई ठेगानाः</b> — गोरखा बजार ।
<br><b> पहिलो प्रकाशित रचनाः</b> — भय (कथा),
<br><b> प्रकाशित कृतिहरू–</b>
<br> १)“मृगतृष्णा“ कथासङ्ग्रह २०६०,
<br> २)“उपमा” कथासङ्ग्रह २०६२,
<br> ३)पुस्तान्तर —संयुक्त कथा सङग्रह २०६६ ।
<br><b> सम्पादन–</b>
<br> गोरखा पर्यटन, काठमाडौंद्वारा प्रकाशित तीज —२०६२, तीज —२०६४, तीज— २०६६ पत्रिकाहरुको प्रधान सम्पादक ।
<br> संयुक्त सम्पादन– दण्डपाणि अज्र्याल स्मृतिकेन्द्रद्वारा प्रकाशित दण्डपाणि अज्र्याल जन्म शताब्दी स्मृतिग्रन्थ — २०६३ र ज्ञानविन्दु — २०६४ ।
<br><b> पुरस्कार तथा संमान—</b>
<br> छिम्केश्वरी युवा क्लव तनहुँ द्वारा आयोजित कविता प्रतियोगीता २०३७ मा प्रथम,
<br> हरि उत्कृष्ट प्रतिभा पुरस्कार २०६२ ।
<br> विभिन्न सङ्घ, संस्थाहरुवाट प्रदान सम्मान—पत्र र कदर—पत्रहरु ग्रहण ।
<br><b> सोधग्रन्थः—</b> सीता अर्यालको जीवनी, व्यक्तित्व र कृतित्वको सम्वन्धमा त्रिभुवन विश्वविद्यालयको स्नातक स्नातकोत्तर तहमा अध्ययन गर्ने विद्यार्थीहरुले सोधग्रन्थ तयार ।
<br><b> शिक्षा: </b> स्नातकोत्तरसम्मको अध्ययन ।
<br><b> लेखनको मूल बिधाः—</b> कथा ।
<br><b> अनुभवः—</b> १९ वर्षको शिक्षण अनुभव ।
<br><b> हालको ठेगानाः—</b> विस्कान्सन, अमेरिका, फोन नं. ६१२—७४९—३०१३, ईमेल : saryal25@gmail.com
<br><br><br>
<!--Your hidden post goes here -->
<font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-3730710946573180312014-04-14T11:24:00.000-07:002014-04-23T13:48:23.396-07:00गीति कथा : एउटा कथा जिन्दगीकोमा यादव खरेल<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background: #eeeeee; color: #dd0000; font-size: 15px; margin-left: 15px;">
~यादव खरेल
</div>
<br />
२०७१ साल बैशाख १ गतेबाट बीबीसी नेपाली सेवाले नयाँ कार्यक्रम श्रृङखला “एउटा कथा जिन्दगीको” शुरु गरेको छ। सुमन खरेलको परिकल्पना र संयोजनमा यो कार्यक्रम बीबीसी नेपाली सेवा कार्यक्रममा प्रशारण हुने गरेको छ।
<br />
<br />
यादव खरेल द्वारा बाचित गरियको पहिलो कार्यक्रम तल साभार गरिएको छ !<br />
<br />
<audio controls="controls" height="50px" width="100px">
<source src="http://wsodprogrf.bbc.co.uk/nepali/dps/2014/04/eutakatha_yadavkharel_140414_eutakatha_yadavkharel_au_bb.mp3" type="audio/mpeg"></source>
<embed height="50px" src="" width="100px"></embed>
</audio>
<br />
<span class="fullpost">
<br />
<span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span>
</span></div>
सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-63294474063586953552014-04-04T21:34:00.001-07:002014-04-04T22:47:47.615-07:00 दसहजार तालको साम्राज्य <div STYLE="background: #eeeeee; color: #dd0000; font-size:15px;margin-left: 15px">
<img align="right" border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-hI1fKrwd0q8/Uz9StDNmYPI/AAAAAAAAFIw/E6mWtRCI5D8/s200/IMG_1396.JPG" height="130" width="130"/><br>
राजेन्द्रप्रसाद अर्याल<BR>
गोरखा बजार, नेपाल ।<BR>
हालः म्याडिसन, विस्कन्सन, अमेरिका <BR>
Email:- aryalrajendra3@gmail.com<BR>
जनवरी, २०१२ <br>
</div>
<br><br>
आकाशमार्गबाट विमानस्थललाई हेर्दा विद्युतीय उज्यालोले रात्रिकालीन सौन्दर्यको जलप थपिरहेथ्यो । मिनियापोलिस विमानस्थल ठूलै रहेछ । अमेरिकाको उत्तर दिशामा अवस्थित मिनिसोटा राज्यमा रहेको उक्त विमानस्थल त्यस क्षेत्रको महत्वपूर्ण अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल हो भन्ने अवगत भयो । स्वदेशबाट उडेको चालीस घण्टापछि पाँच ठाउँमा ट्रान्जिट भै रातको ठीक दशबजे उक्त विमानस्थलमा अवतरण भएँ । हुन त साँझको पाँचबजे ओर्लनु पर्ने पूर्वनिर्धारित कार्याक्रममा वासिङ्गटन डि.सि.मा जाहाज छुटनाले पाँच घण्टाको यात्रा अवधि थप हुन गयो । एक हुल परिवारजनहरू तोकिएको समयमा विमानस्थलमा जम्मा भै रित्तै फर्कन परेको तितो यथार्थ बोधले मन चिसो भयो र पछिल्लो झमट सीता र विनायक मात्र मलाई लिन आउनु भएको थियो ।
<br> <br> नेपालदेखि पातालभूमिसम्मको लामो यात्रा स्वयंमा पट्यार लाग्दो त्यसमाथि विमान छुटन गएको मानसिक तनावले लखतरान भै सकेको थिएँ । आफ्नो सामानको व्यग्र पर्खाइमा रहँदा रहँदै वासिङ्गटन डि.सी.बाट झोलाहरू विमानस्थलसम्म आइनपुगेको समाचारले मन भारी भयो । दुःखी बनायो, खल्लो लाग्यो । सामान नै हराउँछ कि भन्ने झिनो त्रासले मनको भित्री कुनामा गाँठो पारिरह्यो ।
<br><br> तर सो कक्षमा काम गर्ने महिला कर्मचारीको व्यवहार ज्यादै सहयोगी थियो । मधुर मुस्कान सहितको सुसंस्कृत नम्र व्यवहारले यात्रुहरूलाई लठ्याउँथ्यो । अपनत्वले भरिपूर्ण बोलिवचन कृतकृत्य पार्ने खालको थियो । लाग्दथ्यो झन्झट र तनावबाट मुक्त हुने मीठो तथा स्वादिलो औषधि यात्रुहरूलाई खुवाइरहेकी छन् । उनले मलाई यसरी आस्वस्त तुल्याइन् मानौं मेरा झोलाहरू मैसँग छन्, छुटेकै छैनन् ।<span class="fullpost">
<br> <br> भोलिपल्ट ती महिलाले दिएको समयभित्रै आफ्ना लगेजहरू सहिसलामत निबासस्थानमा आइपुगेको घटनाले अमेरिकीहरूको उच्च व्यवस्थापकीय क्षमताको नमुना प्रस्तुत गरिरहेजस्तो लाग्यो । झिनो त्रासयुक्त मनभित्रको गाँठो मात्र फुकेन हृदयमा विश्वासको टाँचा लाग्यो । उनीहरूप्रतिको श्रद्धाभाव अझ दुई इञ्च माथि उठ्यो । इमान र लगनशीलताको प्रशंसा गर्न मन लाग्यो ।
<br> <br> पातालभूमि टेकेको चौथो दिन, अर्थात ९ अप्रिल २०११ । जे देख्यो त्यही नौला नै छन् अझै मलाई । मन विशेष प्रफुल्लित छ । नेपाली दाजुभाइहरूसँगको जम्काभेट हुने उमङ्गले सगरमाथाको चुचुरो चुम्न पुगेको छु । नयाँ वर्ष २०६८ भव्यतापूर्वक मनाउन मिनिसोटा नेपाली सङ्गठनले एउटा भेलाको आयोजना मिनिसोटा विश्वविद्यालयको ठूलो हलमा गरेको छ । रात्री भोजसहितको विविध साँस्कृतिक कार्यक्रमको लागि हामी पाँचबजेदेखि भेला हुन थाल्यौँ ।
<br><br> साँझ छिप्पिदै जाने क्रमसँगै मानिसहरूको घुइँचो बढ्दै आयो । मञ्चको पर्दा उघ्रियो । म हलको एक कुनाबाट नियालिरहेको छु । आयोजकको प्रस्तुति र दर्शकहरूका प्रतिकृयाहरूलाई अनुभूत गरिरहेछु । कार्यक्रमका प्रस्तुतिहरूले मेरो अन्तस्करणमा परमानन्दको महोत्सव उदघाटन भै रहेछ ।
<br> <br> नेपाली गीत, सङ्गीतको अनुपम संयोजन प्रस्तुत भए । भाषा, भेषप्रतिको गहिरो अनुरागलाई ह्वात्तै खन्याए । राष्ट्रियता र देशभक्तिको महिमा गाए । जन्मभूमिप्रति श्रद्धानत हुँदै स्मृतिको सुगन्धमय माला उन्दै गए । डाँफे र मयूर त्यहीँ नचाए । ढुक्कुर र कोइलीको स्वर लहरीमा मधुर भाका हाले । मादल र सारङ्गीको सुमधुर धुन प्रस्तुत गरे । यसरी विविध नेपाली संस्कृतिको प्रदर्शनमात्र गरेनन् हिमाल, पहाड र तराई नै त्यस मञ्चमा उतार्न सफल भए ।
<br <br> दर्शकदीर्घामा उमङ्ग र उत्साह हलक्कै बढेको देखिन्थ्यो । सवैमा जन्मभूमिप्रतिको अगाध स्नेह झल्केथ्यो । तालीको गडगडाहट र सुसेलीका चर्को ध्वनिबाट अनुमान गर्न सकिन्थ्यो– दर्शकहरू जन्मभूमिसँगको भोक र प्यास मेटाइरहेछन् । अमेरिकाजस्तो शक्तिशाली अनि संसारकै अन्तिम गन्तव्यस्थलमा छन् तथापि मातृभूमि जति महान् र उच्च वस्तु अन्य केही देख्दैनन् उनीहरू ।
<br> <br> यसरी नेपालीभूमिभन्दा धेरै टाढा रही परम्परा र संस्कृति अनि कला र सङ्गीतको जगेर्ना मात्र होइन प्रचार प्रसार गर्ने जुन काम भैरहेछ त्यसको मुक्त कण्ठले प्रशंसा गर्न मनलाग्यो । स्वदेशमा रहेर सोही प्रयोजनको लागि तलब–भत्तामा पालिएकाहरूले भन्दा परदेशमा रही निस्वार्थभावले स्वतस्फुर्तरूपमा यस्ता कार्यक्रम गर्नेहरू वास्तवमा स्तुत्य छन् । प्रशंसनीय छन् ।
<br> <br> म नयाँ यात्री । नवीन स्थान बिशेषको अनगिन्ती जिज्ञासाहरूले मलाई छपक्कै छोपेका छन् । त्यसै क्रममा मिनिसोटाका गाडीहरूका नम्बरप्लेटमा दसहजार ताल (10000 Lakes) पनि लेखेको देख्छु । सो लेखाइको अर्थको बाँझो फुटेन । अनौठो लाग्छ, किन लेखियो ? अर्थ के हो ? एक दुई जना गाडी धनीका लहडमा लेखिएको हो भनुँ भने पनि सम्पूर्ण गाडीहरूमा लेखिएका छन् । अनगिन्ती जिज्ञासाहरूको माझबाट यो जिज्ञासाले वारंम्बार टाउको उठाइरह्यो । निरन्तर मलाई लखेटिरह्यो ।
<br> <br> प्राकृतिक सम्पदाको हिसाबले मिनिसोटा राज्य सबल र उत्कृष्ठ कोटीमा पर्दोरहेछ । भूभागको हिसाबले नेपालभन्दा डेढी ठूलो तर पचपन्न लाख मात्र जनसङ्ख्या रहेको यो राज्यलाई तालै तालको राज्य पनि भनिँदोरहेछ । यहाँ यति धेरै र महत्वपूर्ण तालहरू रहेछन् कि यसको जानकारी मात्रले पनि म आश्चर्यचकित भएँ । त्यो अपत्यारिलो तर सत्य तथ्याङ्क एकैचोटि सुन्दा मेरा कान ठाडा भए र आँखा अविश्वासमा चम्किरहे । यी तालहरू सकेसम्म घुम्ने, डुल्ने चाहना मनमा पलाउँदै आयो ।
<br> <br> यहाँ चालीसहजार स्क्वायर मिटर वा त्योभन्दा बढी क्षेत्रफल ओगटेको तालहरूको सङ्ख्यामात्र ११,८४२ रहेछन् । त्योभन्दा कम क्षेत्रफल भएका ताल त झन् कति हो कति ? हामीजस्ता ताल सङ्ख्या न्यून भएका मुलुकका बासिन्दाहरू मात्र होइन जो कोही पनि यो सत्यताको उदघाटनले अनौठो मान्नु स्वाभाविकै छ । यति धेरै सङ्ख्यामा ताल तलैया भएको ठाउँ संसारमा अन्यत्र छैन पनि ।
प्रायः ती सवै तालहरूलाई भरपुर उपयोग गरिएको भन्ने जानकारी मिल्यो । यसरी तालै तालले भरिएको राज्य भएको हुँदा उक्त विशेषतालाई प्रचार प्रसार गर्न चानचुन सङ्ख्यालाई एकातर्फ पन्छाएर समुच्चरूपमा दशहजार अङ्क सङ्ख्यालाई पनि राज्यमा दर्ता भएका प्रत्येक गाडीको नम्बरप्लेटमा अनिवार्य अङ्कित गर्ने नियम राज्यले नै बसालेको रहेछ । राज्यको मूल बिशेषता लोकलाई देखाउने प्रचारात्मक शैली रहेछ त्यो ।
<br><br> संसारको सवैभन्दा ठूलो ताल “सुपेरियर लेक” मिनिसोटामा नै पर्दोरहेछ । यो तालको प्रख्यातिले आकाश चुमेको हुँदा यसलाई हेर्ने, छुने र अनुभव गर्ने चाहना पलाउँदै आयो । बासस्थान इडाइनाबाट झन्डै दुइसय माइल उत्तर दिशामा अवस्थित डुलुथ भन्ने स्थानमा पुगी अघाउञ्जी ‘सुपेरियर लेक’ को न्यास्रो मेटियो । समुन्द्र सतहभन्दा माथि रहेकोले यसलाई ताल भनिएको अन्यथा यो समुन्द्रसरी ठूलो र फराकिलो रहेछ । डुलुथ भूभाग पर्यटकीय हिसाबले आकर्षक देखियो । वर्षमा झण्डै ६ महिना हिउँमा पुरिने यो ठाउँमा सामुन्द्रिक जाहाज सम्बन्धी सङ्ग्रहालय पनि अवलोकन गर्ने अवसर जु¥यो ।
<br><br> मिनिसोटाको केन्द्र भागमा मिनियापलिस र सेन्टपल नामक दुई सहर रहेछन् । सुप्रसिद्ध मिसिसिपी नदीले छुट्याएको यी दुईलाई जुम्ल्याहा सहर (टुइन सिटी) पनि भनिदोरहेछ । सेन्टपल राजधानी सहर हो भने मिनियापोलिस व्यवसायिक तर यो सेन्टपल भन्दा ठूलो छ । अमेरिकामा राज्य सरकारको राजधानी सहरभन्दा त्यही राज्यका अन्य सहरहरू प्रायः ठूला अनुभव भए । जुम्ल्याहा सहर नजिकै बासस्थान भएबाट त्यस भेगका तालहरू प्रशस्तैमा पुग्ने अनुकूल मिल्यो ।
<br><br> तालहरूलाई व्यावसायिक हिसाबले उपयोग गर्ने तौर तरिका अवलोकन भए । पौडीखेल्ने, डुङ्गा तथा जाहाज चलाउने, ¥याफ्टिङ गर्ने, बीचमा (तटमा) खेल्ने लगायत आधुनिक ‘वाटर पार्क’ निर्माणगरी पानीसँग सम्बन्धित विविध खेलहरू खेल्ने र दृष्यावलोकन गर्ने चलनको विकास भएको पाइयो । वास्तवमा वाटर पार्कहरू आकर्षक थिए ।
<br> <br> बहेको नदीलाई तल्याएर त्यसलाई ‘स्टिलबाटर’ नामकरण गरी व्यावसायिक रूपले भरपुर उपयोग गरेका पनि देखियो । तालहरुको सेरोफेरोभित्र पस्नासाथ रोमान्चको काँडा उम्रेर आउथे । यिनका सुस्वादु स्मृतिले मेरो हृदयको धमनीहरुमा सदासर्वदा सञ्चारण गरिरहेका छन् ।
<br><br> जतिधेरै तालहरू छन् त्यति नै त्यसप्रतिको आकर्षण पनि उच्च देखियो । तालका चारैतर्पmका भूभागहरूमा प्राकृतिक रमणीयताको उपलब्धता बेसी हुने भएर नै होला सायद त्यस भागतर्पm हुने खानेहरूकै बसोबास बढी देखिन्थे । ताल वरिपरिका घरहरूका आ–आफ्नै व्याकयार्डमा व्यवस्थित किसिमले पार्क गरिएका मोटरबोटहरूले सम्पन्नता र विलासीताको बोध गराउँथ्यो ।
<br><br> तालका ओरिपरि पैदल, साइकल तथा गाडीका बाटाघाटाहरू व्यवस्थित देखिन्छन् । अधिकांश तालहरूसँग ठूलाठूला पार्कहरू जोडिएका छन् । पार्कभित्रका वातावरण पर्यटकीय हृदय हरण गर्ने खालमा थिए । एउटा पार्कमा हुनुपर्ने बिबिध सुविधाका वस्तुहरू व्यवस्थित छन् । घाँस काटेर चिटिक्क पारिएका खुला तथा फराकिला हरिया चौरहरूले थप आकर्षण दिइरहेथ्यो । लाग्दथ्यो त्यो इलाका सौन्दर्यमय फराकिलो रङ्गमञ्च हो ।
<br><br> समरको उज्यालो मौसम, सूर्यका रापिला किरणले जगतै ढाकिएको छ । जलकृडाका अम्मली तथा पारखीहरू आ–आफ्नो स्वादमा रमाइरहेका छन् । लाइफ ज्याकेट विनाको जलयात्रा प्रतिबन्धित छ । दुर्घटनाप्रतिको चिन्ता कसैमा देखिदैन । ताल व्यवस्थापन पक्षको तर्पmबाट ‘लाइफ गार्ड’हरूको उपस्थिति बाक्लो गराइएको देखिन्छ ।
<Br><br> तालका किनारहरूमा ‘विच’ प्रेमीहरूका जङ्गल नै देखियो । आ–आफ्ना साथी तथा जोडीहरूसँग तिनीहरु विमुग्ध देखिन्छन्, मुटु साटासाट गरिरहेछन् । भन्दा हुन– माया लुकेर होइन, खुलेर गर्नु पर्दछ । सूर्य स्नानका रापिलो तापमा आ–आफ्ना झण्डै निर्वस्त्र शरीर सुकाई रहेछन् । लाग्दथ्यो– जीवनको वास्तविकता नग्न रूपबाट बुझ्न चाहन्छन् उनीहरू । सोच्दा हुन्– नग्नतामा नै यथार्थता हुन्छ ।
<br> <br> फिसिङ्मा रमाएका समूह ठूलै तथा प्रशस्त देखिन्थे । माछा मार्ने कार्य खाई जीविकाको निम्ति नभै शुद्ध सोखको लागि भएको देखियो । बल्छीमा परेको माछालाई पुनः तालमा नै छाडिदिने निर्लोभी संस्कारको प्रशंसा गर्न मन लाग्यो ।
ताल अवलोकनार्थ म जति–जति ठाउँमा पुग्दथें अनायासै मेरो मनमा प्यारो पोखरा उपस्थित भै हाल्थ्यो । फेवा, रूपा र वेगनासले त पोखराको सौन्दर्यमा जलप थपिदिएको थियो भने अमेरिकी वैभवभित्रको दसहजार अधिक तालहरूले उक्त स्थानलाई स्वर्ग बनाएको छ भन्दा अत्युक्ति हुने छैन जस्तो लाग्यो । मिनिसोटा राज्यलाई ‘नर्थ स्टार स्टेट’ को विशेषतायुक्त हार पहि¥याउनमा यी तालहरू कै भूमिका अहं देखियो ।
<br> <br> मिनिसोटामा एउटा पर्यटकले अनिवार्य पुग्नु पर्ने ठाउँ ‘मल अफ अमेरिका’ रहेछ । अमेरिका कै सबैभन्दा ठूलो मल जहाँ पाँचसयभन्दा बढी पसलहरू रहेछन् । किनमेल, मनोरञ्जन, बालव्रक्रीडा लगायत विविध विशेषताहरुले भरिपूर्ण यो मल विश्व कै पर्यटकीय गन्तव्यभित्र पर्दो रहेछ । वर्षको चालीस मिलियन यानेकि चार करोड पर्यटकको आवत जावत हुने यस मलभित्र बाह्रहजार मानिसले रोजगारी पाएका छन् भन्ने सुन्दा अनौठो लाग्यो । वास्तवमा सो मलको भव्यता आँखामा नअटाउने किसिमको थियो ।
<br><br> मिनियापोलिस सहरका घरहरूमा जोडिएका ‘स्काइ वे’ अमेरिकामा नै प्रख्यात रहेछ । यो सहर कम्तिमा चारमहिना पुरै हिउँले ढाकिने भएको हुँदा सहरका बाटो वारि–पारिका भवनहरू बीच आवत जावतमा सुगमता कायम गर्ने प्रयोजनार्थ आकासे बाटो निर्माण गरी आपसी व्यावसायिक क्रियाकलापमा अभिवृद्धि गरिएको देखियो ।
<br> <br> मिनियापेलिस सहरका भवनहरूका बीचमा त्यस किसिमको वातानुकुलित ‘स्काइ वे’ को सञ्जाल नै निर्माण भएका रहेछन् । हिउँ तथा पानी पर्दा, जाडो तथा गर्मी जुनसुकै अवस्थामा पनि खुला सडकहरूमा ननिस्किइकन इच्छाइएको भवनमा गई कार्यसम्पन्न गर्न सकिदो रहेछ । त्यो सहरका ५०।६० तले आलिसान भवनहरू समेतलाई एउटै सूत्रमा उन्ने ‘स्काई वे’ का सन्जालहरूलाई हेर्दै मेरो हृदय मानिसको चाहना र आवश्यकता सम्बन्धी अनेक तर्क वितर्कमा सामेल भयो ।
<br> <br> अमेरिकाको बसाइले ७ महिनाको लामै समय पार ग¥यो । अमेरिका कसरी सभ्य, बिकसित र वैभवशाली अमेरिका हुन सक्यो ? यसको समूल कारण जान्न चाहन्थेँ म । चिप्लदो समयको क्रमसँगै मेरा केही जिज्ञासाहरू शान्त हुँदै आए ।
<br> <br> एकाध घण्टा प्रभातीय भ्रमण गर्ने आफ्नो रुचि अनुसार प्रत्येक दिन त्यसको लागि फरक फरक स्थानको छनौट गर्दथेँ । सडकमा हिडिरहेछु । चारैतर्पm सुनसान छ । केही टाढा एउटी अधवैँसे अमेरिकी महिलाले डो¥याएर हिंडाइरहेकी कुकुरले अनायासै दिसा ग¥यो । ती महिलाले हाते झोलाबाट प्लाष्टिकको पञ्जा निकालिन् र हातमा लगाइन् । कुकुरको दिसालाई सहजरुपमा उठाइन् र पञ्जा सहित अर्को प्लाष्टिकको झोलामा राखिन् अनि पूर्ववत् त्यस कुकुरलाई डोर्याउदै गइन् ।
<br> <br> यो घटना कुकुर र महिलाको सर्तमा मात्र सीमित नराखी यसबाट अन्य विविध पक्षको नापो लिन सकिने देखेँ मैले । अमेरिकी विकासको आधार बुझ्न सकिने निष्कर्ष निकालेँ । अमेरिकी सभ्यता, संस्कार र संस्कृतिको प्रतिनिधि घटनाको रूपमा व्याख्या गरेँ । उनले निभाएकी दायित्वपूर्ण तथा कर्तव्यनिष्ट व्यवहारले मलाई लखटिरह्यो ।
<br><br> मैले गम खाएँ । सहरका झ्याल र बार्दलीबाट निसङ्कोच फालिने मलमूत्रको ननिको स्वदेशी दृष्य स्मृतिको पर्दामा ह्वात्तै देखाप¥यो । अनि असभ्य संस्कृतिको धारिलो बसिलाले नाकै ताछ्यो । उदासीको करौंतीले मेरो हृदय रेटन थाल्यो । अर्कोतर्फ ती महिलाको उच्च व्यवहारले निध्रुक्कै भिजेँ म । उनको इमानलाई नतमस्तक भएर सलामी टक्र्याउन मन लाग्यो । उनीप्रति श्रद्धाको पाती चढाएँ मैले ।
<br <br> महिला कुकुरको आची बोकेर आफ्नो बाटो लागिन् । ममा भने प्रभातीय हिडाइँको अवधिभरि विभिन्न प्रश्नहरूको हुँडुलो मनमा चलिरह्रयो । अनेक तर्कना लागि रहेछ ।
ती महिलाको इमान र उत्तरदायित्वपूर्ण व्यवहारलाई आपैmप्रति उल्ट्याएर सोच्न थालेँ । के मैले मेरो देशमा यस्तै व्यवहार गर्न सकेँ ? त्यस्तो व्यवहार गर्न हामी नेपालीहरूलाई कस्ले छेकेको छ । महिलाको जस्तो व्यवहार गर्न सकेको भए आज नेपालीहरू हातमुख जोर्नकै लागि विदेशीभूमि धाउनु पर्थ्यो ? यी र यस्तै अनगिन्ती प्रश्नहरूले मलाई निरन्तर न्याकि रह्यो ।
<br><br> आज भोलि अमेरिकी नमुनायोग्य भौतिक संरचना अवलोकन गर्दा होस वा स्वदेशी अवनतिको समाचार सुन्दा किन नहोस, मनको उत्सुक किनारामा त्यही कुकुर अनि महिलाको दृष्य नाचिरहन्छ । त्यो घटना मेरो दिलको ऐनामा प्रेरणादायी स्मृतिको सुखद् लहर भएर निरन्तर लहरिरहन्छ ।
<BR><BR><br>
<hr><Br>
<B><u>
(लेखक परिचय)</U></B></B><BR><BR>
<B> जन्म मितिः–</B> वि.सं.२०१३ मार्ग २१ गते <BR>
<B> जन्म स्थानः– </B>गोरखा नगरपालिका, गोरखा बजार <BR>
<B> लेखनको मूल विधाः–</B>यात्रा निबन्ध<BR>
<B> कृतिः–</B><BR>
(१) “फ्रान्सको भ्रमण मेरो संस्मरण” (२०६३) नियात्रा सङ्ग्रह <br>
(२) “पुस्तान्तर” — संयूक्त कथा सङ्ग्रह (२०६६)<br>
<B> संपादनः— </B><br>
“ज्ञानविन्दु”— २०६६ र २०६७ अंङ्क <br>
समसामयिक फुटकर लेख रचनाहरू विभिन्न पत्रपत्रिकाहरूमा प्रकाशित <br>
<b> प्रकाशक :–</B> “मृगतृष्णा” कथा सङ्ग्रह – २०६० <br>
<b> संस्थापकः— </B>दण्डपाणि अर्ज्याल स्मृतिकेन्द्र, काठमाडौँ <br>
<b> शैक्षिक योग्यताः–</B> स्नातकोत्तर (त्रि.वि.) <br>
<b>भ्रमणः–</B> भारत, कतार, थाइल्यान्ड, बेलायत, जर्मनी, फ्रान्स र संयूक्त राज्य अमेरिका <br>
<b> सम्पर्क ठेगानाः– </b>अमेरिका, फोन नं. ६१२ — ७४९ — ३००६, Email:- aryalrajendra3@gmail.com <br>
<b> पदक÷पुरस्कार– </B>त्रि.वि दीर्घ सेवा पदक २०६१, राष्ट्रिय शिक्षा दिवस पुरस्कार (२०६२.)
<BR><BR>
<font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font>
</span><br>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-32001650679356904842013-09-25T19:03:00.000-07:002013-09-25T19:48:08.226-07:00राम्री यूवती !<div style="background: rgb(238, 238, 238); color: #dd0000; font-size: 15px; margin-left: 15px;">
व्यंग्य: राजु प्रसाद लामिछाने (जुदने) <br />
माझठाना ६, कास्की<br />
हाल: हप्किन्स, मिन्नेसोटा </div>
<br /></br>
एकादेशमा अचम्मै राम्री एउटी यूवती थिईन । गाउँ शहरमा उनको रुप र जीउडालको राम्रै प्रशंसा हुन्थ्यो । जवानहरु उनलाई पाउन भुतुक्कै हुन्थ्ये । तर यूवती भने तिनीहरुलाई मान्छे नैं गन्दैनथिन । उनलाई आफ्नो रुप र जीउडालमा साह्रै घमण्ड थियो ।
</br> </br>
उनको रुप र घमण्डीपनको दरबारमा पनि चर्चा भएछ । राजाले यूवतीलाई दरबारमा नर्तकीको रुपमा जागिर दिए । राजा साह्रै ज्ञानी र पराक्रमी थिए तर रुपमा भने ठगिएका थिए अर्थात राम्रा थिएनन । एक दिन राजालाई यूवतीको परिक्षा लिन मन लाग्यो र कसैले नचिन्ने गरि साधारण कामदारको भेषमा यूवतीलाई भेटेर उसको रुपको प्रशंसा गर्दै बिवाहको प्रस्ताव राखे । यूवतीले राजालाई चिन्नै सकिनन, उनको घमण्डको पारो चडिहाल्यो र रिसाउदै भनिन;
</br>
</br>
"ओइ गधा! तैले मसँग बिहे गर्ने आँट कसरी गरिस् हँ?, कुनै दिन आफ्नो अनुहार ऐनामा हेरेको त छस् तैंले, बरु भगवानले तेरो अनुहार बनाउने बेलामा तँ कता गएको थिइस हँ?, तँ त मेरो लोग्ने हैन नोकर बस्नको लागि पनि योग्य छैनस बुझिस् ।"
</br>
</br>यूवतीको घमण्डबारे पहिल्यै सुनि सकेका हुनाले राजा रिसाएनन, बरु हाँस्दै <span class="fullpost">जवाफ दिए ।
</br></br>
" हे सुन्दरी, तिमी भगवानले रुप र जीउडाल दिने लाईनमा बसिछौ, म भने भगवानले ज्ञान र भाग्य दिने लाईनमा बसेको थिएँ, त्यसैले त आज म राजा भएको छु र तिमी मेरो सेवक तथा साधारण नर्तकी । रुपमा घमण्ड गर्नु अज्ञानता हो । बिना ज्ञानको रुप र बिना पातको रुख उस्तै उस्तै हुन । म त तिमीलाई यहि कुरा सम्झाउन आएको थिएँ । तिमीसँग बिहे गर्न हैन । मलाई थाहा छ, पात नभएको रुखले छहारी दिन सक्दैन ।"
</br></br>
यूवती लाजले मरेसरी भै आफ्नो बाटो लागीन र त्यहि दिनदेखि आफ्नो रुपको घमण्ड गर्न छाडिदिईन ।
</br></br>
सुन्नेलाई सुनको माला</br>
भन्नेलाई फूलको माला ।</br>
यो कथा बैकुण्ठ जाला</br>
भन्ने बेलामा तात्तातै मुखमा आइजाला ।</br>
</br>
जधौ !</br>
(लोक कथामा आधारीत)
</br>
</br>
<span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-77364169610997792032012-12-02T21:01:00.003-08:002012-12-02T21:01:31.491-08:00Congratulation ! Pushpa Basnet, Winner CNN Hero of the Year 2012 !
<strong>CONGRATULATION, Puspa !!! You really deserve it ! We are really proud of you !
<br />
Pushpa Bashnet is now the winner of the CNN Hero of the Year ,2012</strong>
<object classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" height="400" id="ep" width="560"><param name="allowfullscreen" value="true" /><param name="allowscriptaccess" value="always" /><param name="wmode" value="transparent" /><param name="movie" value="http://i.cdn.turner.com/cnn/.element/apps/cvp/3.0/swf/cnn_416x234_embed.swf?context=embed&videoId=bestoftv/2012/12/03/seg-cnn-heroes-hero-of-the-year.cnn" /><param name="bgcolor" value="#000000" /><embed src="http://i.cdn.turner.com/cnn/.element/apps/cvp/3.0/swf/cnn_416x234_embed.swf?context=embed&videoId=bestoftv/2012/12/03/seg-cnn-heroes-hero-of-the-year.cnn" type="application/x-shockwave-flash" bgcolor="#000000" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="560" wmode="transparent" height="400"></embed></object>
See some of her portraits on CNN : <a href="http://www.cnn.com/2012/11/26/asia/gallery/heroes-basnet/index.html?hpt=hp_t1">http://www.cnn.com/2012/11/26/asia/gallery/heroes-basnet/index.html?hpt=hp_t1</a>
<br />
A chance at life is not a privilege, it is a right! No one should have to live behind bars without a reason, especially innocent children.<strong></strong>
<span class="fullpost">
<!--Your hidden post goes here -->
<font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-34847098330677839192012-10-05T20:55:00.002-07:002012-10-05T20:59:32.523-07:00Please Vote Pushpa Bashnet for CNN Hero 2012 !<a href="http://www.cnn.com/SPECIALS/cnn.heroes/2012.heroes/pushpa.basnet.html">
<img src="http://1.bp.blogspot.com/-mx31LCR2zt0/UG-q95YYcWI/AAAAAAAAC8E/YX1PtVe4iGY/s1600/pushpa.jpg" height=400 width=600 /></a>
Read more about Pushpa Bashnet, Pushpa Mamu, <a href="http://www.sapanasansar.com/2010/09/pushpa-mamu-mother-to-innocent-prison.html">The Mother to the Innocent Prison Children, who were jailed for their parent's crime !
</a>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-77330586085511598402012-09-25T19:56:00.001-07:002012-09-25T19:57:55.928-07:00साथ <div STYLE="background: #eeeeee; color: #dd0000; font-size:15px;margin-left: 15px">
<img align="right" src="http://profile.ak.fbcdn.net/hprofile-ak-ash2/369668_530778258_1225975075_q.jpg">सजनी (सनेनीपु)
<br>काठमाडौं, नेपाल
</div>
<br>कहाँको थियौ तिमी, कहाँको थिएँ म
<br>आज हिड्ने बाटो एउटै भयो ।
<br>तिम्रो आगमनले मेरो जिन्दगीमा
<br>खुशियाली छाईदियो ।
<br>सुखमा पनि साथ दियौ, दुःखमा पनि दियौ ।
<br>आफ्नो छायाँ बनाई सँग र्सँगै लगिरहयौ ।
<br>तिम्रो साथले आज केही गर्ने जाँगर चलेको छ ।
<br>तिम्रो मायाले आज म भित्र केहि उर्जा थपेको छ । <span class="fullpost">
<br>यस्तो साथ यस्तो माया सँधै भरि पाइरहुँ ।
<br>बदलामा मैले पनि तिमीलाई यस्तै माया दिइरहुँ ।
<font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-73614783565662955952012-09-19T21:10:00.000-07:002012-09-21T13:01:19.653-07:00मानिसहरु ... किन ? <div STYLE="background: #eeeeee; color: #dd0000; font-size:15px;margin-left: 15px">
व्यंग्य: राजु प्रसाद लामिछाने (जुदने)
<br>माझठाना ६, कास्की
<br>हाल: हप्किन्स, मिन्नेसोटा
</div>
<img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 600px; height: 450px;" src="https://lh4.googleusercontent.com/-lNPKm1b8G-c/UFzFWlPxZ3I/AAAAAAAAC7o/u7eii_uRiAA/s800/2012-09-21.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5657623260577728146" />
<span class="fullpost">
<font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-15154351252892584302012-08-08T09:43:00.001-07:002012-08-08T09:44:20.918-07:00विश्वास<div style="background: #eeeeee; color: #dd0000; font-size: 15px; margin-left: 15px;">
सजनी <br />
काठमाण्डौँ, नेपाल
</div>
<br />
खुशी थिए गाउँमा हुँदा, आमा बुवा को साथमा <br />
निदाउथे मिठा मिठा सपना देखी रात मा <br />
घास दाउरा मेलापात गर्थेउ, सखी सबै मिली <br />
दिन बिताउथेउ हामी, एक अर्का सँग हासीखेली<br />
एक दिन आयो गाउँ मा एउटा परदेशी <br />
ल्याएको थियो दिन कसैलाई माया बोकी <br /> <br />
मिठो बोली उस्को म मक्ख पर्थे <br />
हरेक पल उसकै यादमा डुब्थे <br />
लाग्न थाल्यो बिस्तार एकान्त नै प्यारो <br />
होश जती सबै उस्ले उडाइ लग्यो मेरो <br />
कुरा मा उसको भुलेर भागे सबैलाई छोडी <br />
पुगे रमाउन उ सँग आमा बुवा को सबै सपना तोडी <br />
खुशी भए दुइ चार दिन माया उस्को पाएर <br />
केही दिन पछी छोडि गयो कोठी मा बेचेर <br /><span class="fullpost">
अस्तित्व मिटाये मैले यातना पाएर<br />
नारकिये जीवन बिताउनु पर्यो विश्वास अरुलाई गरेर<br />
जोबन मैले आफ्नो बाड्दै गये बाड्दै गये <br />
तर भित्र भित्र म खोक्रो बन्दै गये <br />
HIV को शिकार भएछु पछी पो थाहापाये<br />
येस्तो थाहा भएपछी त्यहाँ बाट पनि निकालिये <br />
आफ्नै गाउँ फर्के तर सुइकारेनन कसैले मलाई <br />
भनेका हुन्थे सबैका नजरले ठीक्क पर्यो तलाई <br /> <br />
जिन्दगी को बाटो मा धेरै खाए ठक्कर् <br />
ठक्कर् खाँदा खाँदै बने फ्यकिएको पत्थर <br />
पत्थर को बरु मोल छ तर मेरो केही मोल छैन <br />
ढुङ्गा को देवता लाई पुज्छन सबैले <br />
तर सम्मान दिदैनन मलाई कसैले <br />
जहाँ जान्छु हुन्छु म तिरस्कार <br /> <br />
नजिक हुन खोजेमा पाउछु अपमानको पुरुस्कार <br />
खुशी हरु म बाट धेरै टाढा भागे <br />
दु:ख लाई मुटु भित्र सँगाली राखे <br />
मेरो मनका रहर मर्यो कलीलो मुना मा <br />
रोइ बसे एक छेउ कुनामा <br />
आँखा बाट आँशु झर्दा पुछिदिने कोही छैनन्<br />
मन को बह पोख्न खोज्दा सुनिदिने कोही भएनन <br /> <br />
आफन्त बनी सहारा दिने कोही छैनन <br />
मुटु भरी माया दिइ अँगाल्ने कोही छैनन <br />
एदी कसैलाई विश्वाश गर्नु दोस हो भने मेरो <br />
हे ईश्वर चहिदैन मलाई येस्तो संसार तेरो<br><br><span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-30885760926578088982012-08-01T16:01:00.003-07:002012-08-02T14:31:31.746-07:00Educate a Nepali Child: A Fund Raising Event Organized in Minneapolis,MN<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background: rgb(238, 238, 238); color: #dd0000; font-size: 15px; margin-left: 15px;">
Sailendra Bhattarai, <br />
MN 07/22/2012
</div>
<br />
See the link from Past year event: <br />
<a href="http://www.sapanasansar.com/2011/12/play-to-help-fund-raising-event.html">http://www.sapanasansar.com/2011/12/play-to-help-fund-raising-event.html</a><br />
<br />
<br />
As young working professionals living in Minneapolis, we often get together with friends and family on weekends at bars and clubs to Socialize. But how often does one get the opportunity to educate impoverish children? But in this time , that is exactly what happened in Hell’s Kitchen. We raised money for kids in Nepal for their education and had fun doing it. There was a great sense of satisfaction that none of us had ever felt before. <br />
<br />
On July 22nd , 2012, ANMN organized a fundraising event to provide academic scholarships to underprivileged children. The event was part of ‘Project Eocene’. The project aims to provide children in indigenous and impoverished communities an opportunity to make their lives better and help children break free from the generational cycle of poverty.<br />
<br />
The theme of the event was <i>“Start your journey to heaven at Hell’s Kitchen!!” </i>as the event was organized at Hell’s Kitchen - a local bar. The crowd was entertained with performances by SitarTabla | Twin Cities, few songs in her sweet voice by<i> Nisha Devkota, and Jyoti Karki </i> singing songs with her Ukulele all with one common goal - to raise funds to send 25 kids in Nepal to school. The local businesses and community members had donated awesome items for silent auction.
<span class="fullpost"> The crowd was also entertained with a <i> game of Bingo and Dj Sugam and Dj Nox tunes.</i> <br /><br />
A lot of Minnesotans (“should we call them as Minne-snow-tans”) gathered in the pretty packed bar. The participants socialized and were into, flyers, brochures, playing Bingo, dancing, taking part in Auction– all of the proceeds went to the scholarship fund.<br /> <br />
By the end of the program, Pujan Pant was crowned the highest Donor of the night. Overall, there were more than 60 people who stopped by helping to raise more than two thousand dollars making the event a huge success. <br />
As young working professionals living in Minneapolis, we often get together with friends and family on weekends at Bars and clubs and socialize. But this time around there was a great sense of satisfaction that none of us had ever felt before. How often can we do something that is fun as well as help the unprivileged? How often does one get the opportunity to help in education of children?
<br /> <br />
Note: If you were unable to attend but would still like to help the project then click on the link below and then click the Donate button!!<br />
<a href="http://anmn.org/anmn/?p=1523">http://anmn.org/anmn/?p=1523</a>
<br /> <br />
To read more about the project visit <br />
<a href="https://www.facebook.com/Educateachild">https://www.facebook.com/Educateachild</a> <br />
<span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span>
</span></div>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-75346953657131306722012-07-28T18:35:00.000-07:002012-07-28T18:38:39.989-07:00जिन्दगी<b>-पवन भण्डारी</b>
<br />
जिन्दगी,<br />,<br />
लेवाँसको जीउझैँ कम्जोर कम्जोर,<br />
थकाईले संगै - <br />
यता उता जता लप्काएपनि लप्किने - <br />
पिउँदा बिग्रेको जाँडझैँ टर्रो ;<br />
तान्दा निम्पत्ताको झोल भन्दा तितो; <br />
खाँदा लप्सीझैँ अमिलो; <br />
मसंग परिभाषा नसोध प्रिय - <br />
तिम्रो पो पर्यो फूल जस्तो; <br />
आफ्नो त, <br />
कहिले - <br />
मोई पारेपछिको नौनी घ्यू जस्तो<br />
कहिले- <br />
च्यूरा-मासु खाँदा लागेको ढुङ्गो जस्तो !!<span class="fullpost"> कहिले महँगो <br />कहिले अत्ति सस्तो सस्तो <br />जिन्दगी, <br />खै कस्तो कस्तो !!!<br />
<span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-78450124631288695492012-07-05T19:28:00.001-07:002012-07-05T19:30:58.977-07:00Missed Call<div style="background: rgb(238, 238, 238); color: #dd0000; font-size: 15px; margin-left: 15px;">
~ Hitendra (Suman Joshi)
</div>
<br />
<b>Ringing your cell
<br />Declaring I am remembering you,
<br />And you are in my heart
<br />Not in mind,
<br />Each ring manifest
<br />My affection,
<br />Every vibration
<br />Vibrates my heart for you,
<br />Awaiting for
<br />Your manifestation,
<br />To feel your heart
<br />Vibrating like mine,
<br />Lingering for an evidence
<br />I am alive in your memory,
<br />I am waiting for a ring
<br />Ring of your heart,
<br />A response
<br />To my missed call</b>
<span class="fullpost">
<span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span></span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-31488756307772579042012-07-05T19:21:00.000-07:002012-07-05T19:21:05.048-07:00नलुकाई भन<div style="background: rgb(238, 238, 238); color: #dd0000; font-size: 15px; margin-left: 15px;">
हरिकृष्ण महर्जन डंगोल "<br />
पागलप्रेमी "
कुवैत
</div>
<br />
तिम्रो यादमा नतडपेको कुनै क्षण
<br />
मेरो माया छ कि छैन नलुकाई भन<br />
<br />
मेरो दु:ख तिम्रो लागि सुख हुन्छ भने<br />
मेरो रोदन तिम्रो लागि हाँसो हुन्छ भने<br />
ज्यूँला प्रिय सहेर म दु : ख र रोदन
<br />
मेरो माया छ कि छैन नलुकाई भन<br />
<br />
गरें माया प्रिय तिमीलाई आफ्नै मानेर
<br />
तोडी गयौ मेरो मनलाई खेलौना ठानेर
<br /><span class="fullpost">
शायद तिम्रो स्वार्थीपनलाई मैले बुझ्न सकिन<br />
मेरो माया छ कि छैन नलुकाई भन
<br />
<br />
सुनेथें प्रेम गर्नेहरु सुरुमा नै भन्छन<br />
दुइतार्फिको मनपेट बुझेपछि अँगालोमा बाँधिन्छन्<br />
तिम्रो नै मेरो पर्खाई भो कैले तिमीले सोचेन
<br />
मेरो माया छ कि छैन नलुकाई भन |
<br />
<br />
All Rights Reserved © Author<br />
<br />
<span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-11681664411160825142012-03-15T17:48:00.001-07:002012-03-15T19:01:54.223-07:00Thank you for your support to ECDC Nepal !Dear All,<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Thank you very much for all your support. We were able to successfully raise and send N Rs. 3,62,924.00 to ECDC Nepal. Pushpa Bashnet, the founder of ECDC Nepal and her team have been actively working for the welfare of the innocent children living in jail with their parents who are serving time for their crimes. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Pushpa and her team are now parents for more then 40 innocent kids. Your support has been always encouraging Pushpa and her team for creating a home for those innocent children, whom, now she shelter, nourish, and educate for the better future of the kids and the world.<br />
<br />
<a href="http://www.sapanasansar.com">sapanasansar.com</a> and GrowingBeyondBars would like to thank <a href="http://www.anmn.org/" target="_blank">ANMN</a> , <a href="http://www.empowernepal.org/" target="_blank">Empower Nepal Foundation</a>, the Nepalese community around the globe and the friends of the Nepalese community around the globe for participating on this fundraiser.<br />
<br />
<a href="http://www.growingbeyondbars.org/p/donors-list.html">Click here</a> to view the complete donors list.<br />
<a href="https://lh3.googleusercontent.com/-c3YQfsSoPAQ/T2KJok1O4TI/AAAAAAAAAXI/6-uzcgNHAcE/s800/sapanasansar_ecdc.jpg">Click here</a> to see the receipt from ECDC Nepal.<br />
<br />
<span class="fullpost">
If you are intereseted to volunteer or support ECDC Nepal, please visit <a href="http://ecdc.org.np/">ecdc.org.np</a> and contact Pushpa Bashnet and her team. <br />
<br />
Thank you again,<br />
<a href="http://www.sapanasansar.com">sapanasansar.com</a>
[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ]
</span></div>Bishow Paudelhttp://www.blogger.com/profile/13404171528390907420noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-40717121138579230402011-12-06T08:16:00.001-08:002011-12-07T21:30:27.325-08:00Play to Help: A Fund Raising Event Organized in Minneapolis,MN<b>Sailen Bhattarai, </b><br />
<b>MN 12/5/2011,</b> <br />
<br />
<div style="background: #eeeeee; color: #dd0000; font-size: 15px; margin-left: 15px;">
As young working professionals living in Minneapolis, we often get together with friends and family on weekends to play and socialize. But this time around there was a great sense of satisfaction that none of us had ever felt before. How often can we do something that is fun for the participants as well as help the unprivileged? How often does one get the opportunity to PlayToHelp?</div>
<br />
I was one of the first few ones to get there - our site for the PlayToHelp event on Saturday Dec 03, 2011. The weather forecast said it was going to snow that afternoon, so we were nervous. What if no one showed up? All of the preparations were done, and we had a steep goal to accomplish – raise $1000.<br />
<br />
The theme of the event was PlayToHelp. The plan was to play a few games: Video game played on playstation called FIFA 2012, Just dance 2 on Xbox Kinect, No Limit Texas Holdem Poker, and 5-for-50 all with one common goal - to raise funds to send 25 kids in Nepal to school. <br />
<br />
The clubhouse was set up neatly, east wing had two overhead flat screen TVs where gamers were warming up for the FIFA 2012 tournament. A big golden trophy that sat next to the registration booth was at stake, but more important to these guys was “bragging rights”!<span class="fullpost">In the middle of the room was a big DLP TV where volunteers were still connecting the Xbox to play the dancing game, Just Dance 2. Next to the TV were volunteers folding $1 bills for the 5-for-50. On the other end of the room next to the bar (where refreshments were being served), poker table was set up. Additionally, in the corner were some guitars and DJ instruments ready for some musical entertainment.<br />
<br />
To our delight, Minnesotans (“should we call it as Minne-snow-tans”)aren’t scared of weather forecast that says snowfall. Pretty soon, the hall was packed. The participants were socializing, reading the biographies posted on the wall, playing video games, dancing, playing poker – all of which proceeds went to sending unprivileged kids in Nepal to school. <br />
<br />
By the end of the afternoon, Saurav Poudel was crowned the FIFA champion, Kelly won the dancing game, Pritesh Upadhyay won the Poker tournament and tons of other participants won door prizes sponsored by several local businesses that serve the Nepali Community. Dikchya Ghimere won the grand door prize, 2 tickets to the MN Wilds game. Overall, we had more than 50 people stop by, 60+ donations were collected and we raised more than $1000. The event was a huge success. <br />
As young working professionals living in Minneapolis, we often get together with friends and family on weekends to play and socialize. But this time around there was a great sense of satisfaction that none of us had ever felt before. How often can we do something that is fun for the participants as well as help the unprivileged? How often does one get the opportunity to PlayToHelp? <br />
<br />
Note: Please visit the following URL to contribute: <br /><a href="http://www2.guidestar.org/organizations/27-0978819/ganga-ghar/donate.aspx">http://www2.guidestar.org/organizations/27-0978819/ganga-ghar/donate.aspx</a> <br /><br />
<span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span></span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-68031714845220335522011-11-22T17:54:00.001-08:002011-11-22T18:04:28.545-08:00गजल<img align="right" alt="poet novel writer movie script writer" src="http://lh4.ggpht.com/_-ynDT2oG4zk/SWaLJbfIPfI/AAAAAAAAAvM/IInOSbmeMZg/s144/bashanta.jpg" /><b>बसन्तमोहन अधिकारी
चितवन</b><br />
<br />
मोतीका दाना यो छाती भरी झरेको सम्झन्छु<br />
नौटङ्की रैछ मायाको रुप सरेको सम्झन्छु<br />
देखाई आँशु छुपाई रुप पासोमा पारेछन्<br />
भरेर झोला रुवाई भुरा तरेको सम्झन्छु<br />
सावीत्री सत्य गर्थीन हत्ते धनको आशमा<br />
देखाई दुःख लुटेर सुख भरेको सम्झन्छु<br />
दुनियाँ माझँ समाई हात साथमा हिडाएँ<br />
टुहुरा भनी माया र सेवा गरेको सम्झन्छु<br />
देखाई झुट लुकाई सत्य यो कस्तो हाँसो हो<br />
यो सबै देख्दा मानव आत्मा मरेको सम्झन्छु<br />
<span class="fullpost">
<span style="color: red;"> </span></span><br />
<span class="fullpost"><span style="color: red;">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </span>
</span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-36333444506411111042011-11-07T08:55:00.000-08:002011-11-07T09:10:45.204-08:00सरीता !<img width=100px= height=104px src="http://3.bp.blogspot.com/-yHfkRqOxEMQ/TrgOSaLL0xI/AAAAAAAAC5Y/lWO-yhiRee4/s200/sarita.JPG" border="0" align="right"/><br /><strong>उदासी पवित्रा<br />झापा<br />हाल – विराटनगर</strong><br />उर्वर तिम्रो मनोभूमिमा सरीता<br />किन भोकमरी चल्यो भन्ने सुनें ?<br />थरीथरी शंका उपशंकाहरु...<br />नचाहाँदा नचाहाँदै मनमा वुने<br />फेरी मनले मानेन<br />अनि सोधे–<br />कसरी यस्तो हुनसक्यो सरीता ??<br />उपकारी थियौ, फराकिलो सोचाईं<br />दया माया र सद्भावको नाममा<br />त्यो उर्वर मनोभूमि वाँडफाँड गर्यौ कि ?<br />अनि अर्काको भरोसा समीप सरयौ कि ??<br />नभएर मान्छे नहुने भएका छैनन<br />भएर चल्न नजान्नेहरु<br />इतिहासदेखि नहुने कहलिएका छन्<br />म सत्य वोल्दैछु सरीता<br />तिमीले आफू र आफ्नो भूमिलाई<br /><span class="fullpost">सरीता<br />दोष लगाउनु पर्दैन<br />पश्चताप कुनै कुरामा गर्नु पर्दैन<br />एकपटक आफ्नै आँखाले नियाल्यौ<br />उर्वर मनोभूमि अंशवण्ड लगायौ<br />अव, मान सरीता<br />मान तिमी भरोसा आफूमा मात्र<br />अर्कालाई सुम्पिनदेऊ<br />त्यो उर्वर मनोभुमिका भरोसाहरु<br />ननिम्त्याऊ खडेरी विनाका भोकमरीहरु<br />कति हराभरा छ<br />स्वर्ग, स्वर्ण, सद्भाव र सम्मान<br />अनि फुल्छ–फल्छ त्यहि सम्पुर्णता<br />उर्वर तिम्रो मनोभूमिमा सरीता ।।।<br /><font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font></span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-35548759044719197162011-10-25T07:59:00.000-07:002011-10-25T10:33:58.076-07:00ए एन एम एन दशै तिहार नेपाल नाईट २०११ !बिजयादशमी तथा दिपावली २०६८ को शुभँ अवसर पारेर मिनिसोटबासी नेपालीहरुले "ए एन एम एन(एसोसिएसन अफ नेप्लीज ईन मिनिसोटा ) दशै तिहार नेपाल नाईट २०११" सम्पन्न गरेका छन्। कार्यक्रममा नेपाली गीत संगीत , नाचगान तथा नाटक कंपनी को प्रस्तुती यस् पाली को दशैँ अम्रीकामा" प्रस्तुत गरिएको थियो। कार्यक्रममा नेपाली, तिब्बेती, भुटानी तथा अमेरिकी समुदायको उपस्थिती थियो। भुटानी तिब्बेतीयन समदायका नेपालीहरुले केहि पनि , नेपाली नृत्य तथा नेपाली गीत संगीत प्रस्तुत गरेका थिए । <br /><br /><iframe width="640" height="480" src="http://www.youtube.com/embed/NNiA3I2IHk4" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br />कार्यक्रमको मुख्य आकर्षण सदाझै नाटक कंपनी को प्रसतुती रहेको थियो। "यस् पाली को दशैँ अम्रीकामा" नाटक प्रस्तुत गरिदा थुप्रै तालीका गड्गाढाहट् सुनिन्थ्यो ! सपनासंसारमा आज त्यहि नाटक प्रस्तुत गरेको छु, आशा छ, तपाईहरुलाई अवश्य पनि मन पर्नेछ ! <span class="fullpost"><!--Your hidden post goes here --><font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font></span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-62301855698361157012011-10-08T12:31:00.000-07:002011-10-08T12:37:30.927-07:00दसैं नजिकिंदै गर्दा,<img src="http://farm4.static.flickr.com/3127/3147208843_7058e0cdcf_t.jpg" align='right' alt='' /><strong>पोस्तक श्रेष्ठ<br />मिनियापोलिस, मिन्नेसोटा, संयुक्त राज्य अमेरीका </strong> <div STYLE="background: #eeeeee; color: #dd0000; font-size:15px;margin-left: 15px"><!--Your highlighted text goes here --></div><br />दसैं नजिकिंदै गर्दा,<br />म यसपाली कस कस्कोमा टीका थाप्न जाने भनेर<br />श्रीमतिसंग सल्लाह गर्दे छु।<br />खेस्रा कागजमा लिष्ट बनाउदै छु।<br />कसैको नाम काट्दै छु। <br />कसैको नाम थप्दै छु।<br /><span class="fullpost"><br /><br />सचिव शक्ति बल्लभको मा हरेक साल टिका थाप्थें।<br />यो साल देखि उ सेवा निबृत भयो,<br />उसको सरकारी शक्ति पनि सबै गयो।<br />मेरो लिष्टमा उसलाई किन अब राख्नू?<br /><br />सरकार परिवर्तन संगै महाप्रवन्धक प्रबन्धराज जोशीको जागीर पनि चैट भयो।<br />भतिजोलाई जागीर लगाई देलाकि भन्ने आश थियो, त्यो पनि गयो।<br />मेरो लिष्टमा उसलाई किन अब राख्नू?<br /><br />मेरो छोरीलाई सिंत्तैमा "बेबी सिट" गरिदिने <br />बेबिना भाउजुकोमा पनि जान्न यसपालि।<br />मेरो छोरी ठूली भइसकी, अब आफै बस्न सक्छे।<br />काम सकिएको मान्छेलाई किन मान्नू?<br /><br />हिजोको मिल्ने मित्र त हो मित्रमणि,<br />तर के गर्ने, न त्यसको राम्रो जागीर छ, न ठूलो घर छ।<br />त्यसकोमा गएर किन आफ्नै हैसियत झार्नू?<br /><br />यसपालि एक जना मेरो श्रीमतिको मामाको ससुराको सम्धी पर्ने<br />मन्त्रीका पिए भएका छन् रे।<br />ऊनकोमा त जानै पर्छ।<br />"आफ्ना मान्छे" सधैं पावरमा कहां हुन्छन् र।<br />मौकाको सदुपयोग त गर्नै पर्छ।<br /><br />यसपालि देशभक्त भट्टराइ दाइको छोरा पढ्न अमेरिका गएका छन्।<br />मेरी भान्जीको बिहेको कुरा तिनीसंग चलाउनु छ।<br />भान्जी अमेरिका गए पछि मलाई पनि तान्छिन् कि?<br />कुराको सांगोपांगो मिलाउनु छ।<br /><br />नाम लिष्ट तयार हुंदै गर्दा श्रीमतीले सोधिन्।<br />काकाको घरमा नजाने?<br />मामाको घरमा नजाने?<br />फुपूको घरमा नजाने?<br /><br />मैले भने, जाउंला नि जाऊंला<br />तर पहिला भन<br />को पदमा छन्, को छैनन अनि पो बिचार गरूंला।<br /><font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font></span>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-85068755244559654002011-09-28T20:55:00.000-07:002011-09-28T21:03:09.684-07:00म त हिढ्छु मेरै बाटो... खुट्टा तान्दै गर !<b><br />व्यंग्य: राजु प्रसाद लामिछाने (जुदने)<br />माझठाना ६, कास्की<br />हाल: हप्किन्स, मिन्नेसोटा </b><br /><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 287px; height: 400px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-ZOPfazpz4tw/ToPqYU-5BpI/AAAAAAAAC4c/faMF0xUcIH4/s1600/Monkey%2Bpulls%2Bmonkey%2527s%2Btail-%2BJuly%2B2011.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5657623260577728146" /> <span class="fullpost"><br />जादा जादै कुन्ति मुक्तान को यो गीत.... <br /><iframe width="640" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/j86BBmtCL48" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><!--Your hidden post goes here --><font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font></span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-14590946081822704262011-05-11T21:45:00.000-07:002011-05-13T13:20:56.780-07:00आफुलाई कम्जोर ठानी किन चाँडै, हार्यौ भन ।<strong>(गजल) आचार्य प्रभा </strong><br /><br />हाँसी राख्ने आँखाबाट किन आसुँ झार्यौ भन <br />आफुलाई सधैंभरी किन पिरमा पार्यौ भन । <br /><br /><br />जीवन हो दुईदिनको कै'ले घाम कै'ले पानी <br />जिजीबिषा मनको फेरि किन चाँडै मार्यौ भन । <br /><br /><br />मनलाई फूल सम्झी जताभावी नचढाउ <br />यो डालीको थुँगा टिपी कुन डालीमा सार्यौ भन । <br /><br /><br />जहिले नि मान्छे भइे उदेश्यमा रम्नु पर्छ <br />आफुलाई कम्जोर ठानी किन चाँडै हार्यौ भन । <br /><span class="fullpost"><br />अधरमा मुस्कानको छाँयालाई बाँध्न छाडी <br />आँसु धारा नदी सम्झी मन किन तार्यौ भन । <br /><br />रचना-(मार्च २५/ २०११) अमेरिकी समय १२ .१५ दिनको <br /><!--Your hidden post goes here --><font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font></span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-21741618676642390472011-05-05T18:37:00.000-07:002011-05-06T14:12:12.871-07:00म आफ्नो घर छोडेर टाढा कसरी जान सक्छु र ?<font color="red"> Reposted after readers request ! </font><br /><strong><font color="#003366">"म गरिब परिवार अनि बिमारी पृ्ष्ठभुमी बाट आएको मान्छे हुँ। म यहि जन्मे , म यहि हुर्के अनि धेरै जसो यहि पढेँ अनि फर्केर यहि आएर 'टिम' मै काम गर्दैछु , आफ्नो घर मेरो लागी 'टिम' हो ।घरमा आएर घर संहाल्दा बढो आनन्द आउदो रहेछ । म आफ्नो घर छोडेर कसरी टाढा जान सक्छु र ? " - डा अरुण बुढा</font></strong><br /><br /><br />करिब ४० बर्ष अधि रघुबिर बुढा कुष्ठ रोगको उपचार गर्न कालीकोट बाट डढेलढुरा आउछन् । बिदेशीद्वारा चलाईएको सामुदायीक टिम, अस्पतालमा उपचारको क्रम मा उनले पार्वती रोकाया लाई भेट्छन् । उपचारको क्रममा एकअर्काबिच चिनाजानी पछि उनिहरु बिहे गर्छन । रघुबिर बुढाले, पछि त्यहि अस्पतलामा भात पकाउने भान्छे, फुलबारी गोढ्ने तथा हुलाकीको काम पनि गर्ने थाल्छन् । पार्वती भने त्यहि अस्पतालमै निम्न स्तरीय काम गर्न थाल्छिन् । बिस्तारै त्यहि काम गर्दै जादा,रघुबिर अलि अलि लेखपढ पनि गर्न थाल्छन् । २ बच्चाहरु अरुण बुढा र कालेब बुढाको बाबु बन्छन् अनि आफ्ना यी दुई बच्चा लाई डाक्टर बनाउने सपना सझाउछन् । <br /><img src="http://farm4.static.flickr.com/3351/3442774221_01f59fa76f.jpg" alt= "Dr Budhas" /><br /><em>रघुबिर बुढाका दुई छोरा हरु , डा अरुण बुढा तथा डा कालेब बुढा </em><br />सन १९९९ डिसेम्बर ५ का दिन ह्रिदयघात बाट मृत्यु अगालेका रघुबिरले आफ्ना दुई छोरा डाक्टर बनेको देख्न त पायनन् तर पनि आज दुबै छोरा हरु <span class="fullpost">डाक्टर बनेर उहि गाँउकै अस्पताल, "टिम अस्पतालमा " काम गर्दा पक्कै पनि उनको आत्मा रमाईरहेको हुनुपर्छ । आज रघुविर बुढाक ठुला छोरा अरुण बुढा टिम अस्पतालको डाईरेक्टर बनेका छन् भने उनका कान्छा छोरा कालेब बुढा त्यहि अस्पतालमा, एम बि बि एस सकाएर, डाक्टर काम गरिरहेका छन् । <br /><br /><strong><font color="#003366"> म संग पढेका साथि हरु कति सहरमा राम्रो अवसरको खोजीमा छन् त कति बिदेशमा, म भने सुदुर पश्चिम को एउटा बिकट पहाडमा , यो मेरो रोजाईको कतिले सर्हानागर्छन त कतिले कुना मा गएर काम गर्ने मुर्ख पनि भन्छन्, प्रसंशा गर्ने लाई धन्यबाद , आलोचना गर्नेसंग म बिबाद गर्न चाहदिन् , मेरो गाँउको लागी बिदेशी हरु त काम गरिराखेका छन् भने म मेरो गाँउको लागी किन काम नगरुँ ?" - डा अरुण बुढा</font></strong><br /><br />यो मार्मिक जीवन कथा अगिल्लो हप्ता मात्रै नेपाल टेलिभिजन बाट पर्सारित हुने बिजय कुमार द्वारा संचालित "मेरो जीन्दगी मेरो बिश्वाश" भन्ने कार्यक्रममा प्रस्तुत भयको थियो ।<br />मलाई सार्है मन पर्यो , त्यसैले यहा राखेँ । आसा छ तपाईलाई पनि मन पर्नेछ । <br /><br /><object type="application/x-shockwave-flash" width="600" height="400"wmode="transparent" data="http://www.video.com.np/flvplayer.swf?file=http://www.video.com.np/flvideo/1286.flv&autostart=true&showfsbutton=true"><br /> <param name="movie" value="http://www.video.com.np/flvplayer.swf?file=http://www.video.com.np/flvideo/1286.flv&autostart=false&showfsbutton=true" /><br /> <param name="wmode" value="transparent" /><br /> <param name="allowScriptAccess" value="sameDomain" /><br /> <embed src="http://www.video.com.np/flvplayer.swf?file=http://www.video.com.np/flvideo/1286.flv&autostart=false&showfsbutton=true" loop="False" width="600" height="400" allowscriptaccess="sameDomain" type="application/x-shockwave-flash" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" /><br /> </embed><br /> </object><br /> <br /><br /><em>यो प्रस्तुती को मु्ल्यांङ्कन गर्नुहोस!: </em><div class="js-kit-rating" title="Rated item" permalink=""></div><br /><div class="js-kit-rating" title="Scored item" view="score" permalink=""></div><br /><script src="http://js-kit.com/ratings.js"></script> </span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-67802236121874604492011-04-26T21:15:00.000-07:002011-04-26T21:35:08.290-07:00बाउको श्राध्दे<strong>व्यंग्य: राजु प्रसाद लामिछाने (जुदने)<br />माझठाना ६, कास्की<br />हाल: हप्किन्स, मिन्नेसोटा</strong><br /><img src="http://farm6.static.flickr.com/5146/5660351846_9e4bd869c5.jpg" alt="Cartoon-_Bauko_Sraddya_-a from sapanasansar.com" /><br /><span class="fullpost"><br /><img src="http://farm6.static.flickr.com/5227/5660351112_37dc973a0d.jpg" alt="Cartoon-_Bauko_Sraddya_-b by on sapanasansar.com" /><br /><br /><!--Your hidden post goes here --><font color="red">[यो प्रस्तुति कतै पुन प्रकाशित गर्नु परेमा स्रोत खुलाएर वा लेखकको पूर्ण सहमतिमा मात्र प्रकाशित गर्नुहुन अनुरोध छ । -सपनासंसार ] </font></span>सपनासंसारhttp://www.blogger.com/profile/02243347957716213482noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6341472843956223619.post-82992694764528149942011-04-01T02:15:00.000-07:002011-04-26T21:31:12.231-07:00निरुत्तर उत्तर<img src="http://farm4.static.flickr.com/3127/3147208843_7058e0cdcf_t.jpg" align='right' alt='' /><strong>पोस्तक श्रेष्ठ<br />मिनियापोलिस, मिन्नेसोटा, संयुक्त राज्य अमेरीका </strong> <br /><br />मैनाका श्रीमान रोजगारको सिलसिलामा बिगत २-३ बर्षदेखि बिदेशमा छन्। एउटा छोरो छ, जो भर्खरै स्कुल जान शुरु गरेकोछ। घरमा बृद्ध सासु ससुरा पनि छन्। नजिकै जेठाजु-जेठानीको घर पनि छ तर संबन्ध राम्रो छैन। सम्पत्ती अंशबण्डामा फुटेको उनीहरुको मन कैले जोडिएन। मौका मिल्ना साथ मैनाको बिरुद्धमा उत्रिहाल्छन्। <br /><br />गाऊँमा एक शिक्षक छन- देव कुमार। मैनाको छोरो सोही स्कुलमा पढ्छ। छोरालाई स्कुल पुर्याउन लिन जाने क्रममा शिक्षकसंग मैनाको चिनाजान हुन्छ। मैनाको घरको बाटो हिंड्दा बोलाएर जाने गर्छन्। कहिलेकाँही मैनाले चिया खाएर जान गरेको आग्रह स्विकार पनि गर्छन्। तर देव कुमार सर आएको चालपाए पछि जेठानीले चियोचर्चो गर्न गरेको मैनालाई थाहा हुन्छ तर उनी वास्ता गर्दिनन्। नबिराउनु नडराउनू भनेर।<br /><br /><span class="fullpost"><br />एक दिन मैनाको घरमा केही युवाहरु देखा पर्छन्। “हामीहरु नया सत्ताका मानिसहरु हौ। देशलाई सामन्तवाद, शोषण र अत्याचारबाट मुक्त गर्न यूद्ध लडिरहेकाछौं। हाम्रो थप परिचय दिन नपर्ला। हामीले सुन्यौ तपाँइका श्रीमान वैदेशिक रोजगारमा हुनुहुन्छ र राम्रो कमाइ गर्नु हुन्छ रे। निश्चतरुपमा तपाँईहरु हामीलाई सहयोग गर्ने हैसियतमा हुनुहुन्छ”।<br /><br />यिनीहरु को हुन् भनेर मैनाले चिनिहालिन्। भित्र भित्र डर पनि लाग्यो। “हामी के सहयोग गर्न सक्छौं र। बिदेश जांदा ऊहाँले लिनु भएको ऋण आधा पनि तिरी सकिएको छैन।काम पनि राम्रो मिलेको छैन रे”। मैनाले असमर्थता ब्यक्त गरिन्।<br /><br />“जनयूद्धलाई तपाँईहरुले जसरी पनि सहयोग गर्न पर्छ। तपाँईहरु जस्ताकै सहयोगले हाम्रो यूद्धले यो उचाइ हासिल गरेको हो। हामी दुई हप्ता पछि आउनेछौं। तपाँईको श्रीमानलाई सम्पर्क गर्न पर्छ भने गर्नूस्। तर पचास हजार रुपियाँ तयार पारेर राख्नूहोला” ।<br /><br />ती युवाहरु त गए तर मैनाको लागी प्रशस्त डर र चिन्ता छोडेर गए। ऊनीहरुलाई चन्दा नदिंदा के के गर्न सक्छन भन्ने कुरो मैनाले सुनेकी थिईन्। यो कुरा मैनाले देव कुमार सरलाई समेत भनिन् र सल्लाह मागिन्। <br /><br />“यस्ता कुराहरुको डटेर सामना गर्नु पर्छ। जनयूद्धको नाममा जनताहरुलाई दू:ख दिनेहरुको बिरोध गर्न पर्छ”। देवकुमार सरको स्वरमा प्रतिरोध थियो। उनले मैनालाई चिन्ता नलिन सल्लाह दिए। तर चिन्ता नलिनू कसरी। दुई घण्टाको बाटो पैदल हिंडेर गई श्रीमानलाई खबर गरिन्। उताबाट श्रीमानको लाचार जवाफ आयो। पहिलेको जागीर छुटेर बेरोजगार पो भएका रहेछन्।<br /><br />ठिक दुई हप्ता पछि ती जनयद्धवालाहरु आए। कता कता देवकुमार सर पनि ठ्याक्क त्यँहा आईपुगेछन्। देवकुमार सरको ऊनीहरुसंग ठूलो वादविवाद चल्यो। मैनाले धेरै कुराहरु बुझिनन् तर तिनीहरु चेतावनी दिएर गए। “हामीलाई सहयोग नगर्ने, गर्न नचाहनेहरुलाई हामीले प्रतिगामी कित्तामा राख्नेछौ र प्रतिगामीहरुले नराम्रो परिणाम भोग्न पर्नेछ”।<br /><br />केहि महिना बित्यो। खास त्यस्तो केही घटना घटेन। तर जेठानी दिदीले देव कुमार सरसंगको मैनाको हिमचिम बढेको कुरो फुक्दै हिंड्न थालेकीथिईन्। अंशबण्डा देखिको रीस छंदैथियो र कसरी हुन्छ, कुनै निहूँमा मैनाको हुर्मत लिनु थियो। त्यस्ताको मुख के लाग्नु भनेर मैनाले कुनै प्रतिकार गरिनन् बरु चुपचाप सहेर बसिन्। <br /><br />एक दिन मैनाको छोरो सिकिस्त बिरामी भयो। गाउमा धामीझाँक्रीले बिसो पार्न सकेनन्। देव कुमार सरले छोरालाई सदरमुकामको अस्पतालमा लिएर जाने सल्लाह दिए। “सासु ससुरा बृद्ध, म एक्ली महिलाले कसरी छोरालाई सदरमुकाम लिएर जाने होला”। मैनाले चिन्ता ब्यक्त गरिन्।<br /><br />“मैना, मेरो पनि शिक्षा कार्यालयमा केही काम छ। त्यसैले सदरमुकाम जानु पर्नेछ। म पनि तपाँईसंगै जाऊँला। चिन्ता नमान्नूहोला”।<br /><br />‘उसै त जेठानी दिदीले देव कुमार सरसंगको संबन्धको हल्ला फिंजाएकीछिन्। अव उनैसित सदरमुकाम जाने हो भने त के होला। गाऊँ फर्केर न आए पनि हुन्छ। तर छोराको स्वाश्थ्यको कुरा छ। आ जे त होला, कुरा काट्नेको मुख थुन्न सकिदैन’। देवकुमार सरसंग सदरमुकाम जाने निधो गर्छिन्।<br /><br />दुई दिन जति छोरालाई अस्पताल राखेपछि डाक्टरले डिस्चार्ज गरिदिन्छ। मैना घर आईपुग्दा आँगनमा ठूलो कचहरी चलिरहेकोहुन्छ। आँगनमा जेठाजु-जेठानी, सासु-ससुरा, गाँउ सरकारका मान्छेहरु र पहिले जनयूद्धका लागि भनेर चन्दा माग्न आउनेहरु सबै थिए।<br /><br />छोराको उपचारको बहाना बनाएर मैना र देव कुमार मास्टर मोजमस्ती गर्न गएका आरोप लगाईन्छ। “यिनीहरुको पहिले देखिकै लसपस मेरो आँखाले देखिरहेको थिंए, तर आफ्नो आङको छारो आफैं के ऊडाउनु भनेर चुप लागकी थिँए।“ जेठानी दिदीले मच्ची मच्ची आरोप लगाउछिन्। मैनालाई चरित्रहिन, समाजको कलंक भएको आरोप लगाईन्छ।<br /><br />जन सरकारका मान्छेहरुले फैसला गर्छन। "मैना र देवकुमारबिच अनैतिक सम्बंध रहेको कुरो हाम्रो जनसरकारमा पहिले नै उजूरी परेको थियो र हामीले निगरानी गरिराखेका थियौं। अहिले छोराको उपचारको निहूँमा एउटी बिबाहित महिला परपुरुषसंग एक्लै शहर जानुले त्यो पुष्टी गर्छ र यसलाई हाम्रो पार्टी घोर बिकृति र अपराध ठान्दछ। समाजका यस्ता बिकृति, बिसंगति र चरित्रहिनता बिरुद्ध लड्ने हाम्रो पार्टीको निति अनुसार मैना र देवकुमारलाई श्रीमान र श्रीमतिको रुपमा रहन हाम्रो जनसरकार आदेश दिन्छ।हामीले मैनाको श्रीमानलाई खबर गरिसकेकाछौ।"<br /><br />मैना आफ्ना बृद्ध सासु ससुरा तिर सहयोगको याचनाले हेर्छिन् तर उनीहरुले अर्कैतिर मुन्टो बटार्छन्। मैना अकस्मात पर्न आएको बिपत्तीले बिचलित हुन्छिन्। आफू मुनिको जमीन भा्स्सिएको महसुस हुन्छ। अकास पनि फनफनी घुमेको जस्तो लाग्छ। <br /><br />“यो गलत हो। मैना र म बिच त्यस्तो कुनै अनैतिक संबन्ध छैन” देवकुमार चिच्याउँछ। देवकुमारसंग पहिला वादविवाद गर्ने ती क्रान्तिकारीहरु देवकुमार माथि खनिन्छन्। “साले प्रतिगमनकारी, सरकारी सुरागीवाला, तैंले हाम्रो महान जनयूद्ध बिरुद्ध षडयन्त्र गर्ने, मानिसहरुलाई हाम्रो बिरुद्ध भड्काउने?” आरोपसंगै लठ्ठी, लात, घूसा बर्सिन्छ।<br /><br />मैनाको बिरामी छोरो डरले मैनासंग लपक्क टाँसिन्छ। तर जेठानी दिदीले छोरो खोसेर लैजान्छे। मैनालाई भुत्ल्याएर लछारपछार गरिन्छ। देवकुमार र मैनालाई जबर्जस्ती एउटा कागजमा सही गराईन्छ जसमा उनीहरु बिच अनैतिक सम्बन्ध भएको कुरा स्विकार गरी श्रीमान श्रीमतिको रुपमा बस्न मञ्जुर भएको कुरा लेखिएको हुन्छ।<br /><br />मैना गाँउको प्रहरीमा उजुरी गर्न जान्छिन्। “जनसरकारवालाहरुले गरेको काममा हामी केही गर्न सक्दैनौ”। प्रहरीले लाचारी ब्यक्त गर्छ। श्रीमानलाई पनि फोन गर्छिन्। जेठानी र जनसरकारवालाहरुले पहिले नै उसको कान भरिदिईसकेको हुन्छ। मैनाले केही भन्न नपाउँदै उताबाट फोन राखिदिन्छ। मैनासंग अब निराशता बाहेक केही बाँकि रहन्न। ईज्जत, परिवार, सबै गुम्यो। अव म किन बाँचू। आत्महत्या बाहेक अरु केही बाटो देख्दिनन्। सेतीको खोंचमा हाम फाल्न मात्र के ठिक परेकी हुन्छिन्, पछाडिबाट कुनै पुरुष हातले मैनालाई च्याप्प समात्छ। त्यो देवकुमार नै हुन्छ। मैना देवकुमारको छातीमा टाँसिएर भक्कानो फुट्ने गरी रुन्छे।<br /><br />“मसंगको सम्बंधले तिमीलाई बदनामी त दियो मैना, तर तिमीलाई मर्न चाँहि दिन सक्दिन। मैले तिमीलाई कहिले त्यस्तो नजरले हेरिन तर तिमी मलाई आफु योग्य ठान्छौ भने तिमीलाई जीवन भर साथ दिन तयार छु”।<br /><br />मैनाबाट केही उत्तर आऊदैन। एकतमाससंग देवकुमारको छातीमा टांसिएर रोई मात्र रहन्छिन्। तर देवकुमारले मैनाको निरुत्तर रुवाइमा नै उत्तर पाईसकेको हुन्छ। तल खोंचमा सेती एक तमाससंग सुसाइरहेको हुन्छ।<br /></span>Unknownnoreply@blogger.com6